48. Burzliwy koniec roku cz.I

- Pani profesor! Pani profesor! - krzyknął Harry następnego dnia. Szedł korytarzem w kierunku Wielkiej Sali na śniadanie, kiedy zobaczył profesor McGonagall. Nauczycielka zatrzymała się i odwróciła do niego. Nie wyglądała na zaskoczoną, gdyż dobrze wiedziała o co młody Gryffon chce ją zapytać. A raczej o kogo.
- Słucham Potter? - zapytała.
- Chcieliśmy się dowiedzieć co z Hermioną, czy wróci jeszcze na koniec roku? Jak ona się czuje? Czy dalej jest w szpitalu? Co z nią będzie? - wyrzucił z siebie jednym tchem.
- Spokojnie bo za niedługo ciebie trzeba będzie wysłać do skrzydła szpitalnego. Panna Granger prawdopodobnie jeszcze dzisiaj wieczorem wróci do Hogwartu.
- A jak się czuje? - zapytał Ron.
- Wciąż jest w szoku. Odkąd przywieźli ją do szpitala nie powiedziała ani słowa. Wygląda na to, że jako jej przyjaciele będziecie mieli pełne ręce roboty. Ciężko mi wyobrazić sobie co będzie, gdy wróci do domu. - powiedziała profesorka.
- Taaak, nam też. - mruknął Harry i razem z Ronem weszli do Wielkiej Sali.

Uczniowie siedzieli przy stołach ciesząc się i rozmawiając, każdy był wesoły i uśmiechnięty. W końcu wszyscy cieszyli się na myśl o zbliżających się wielkimi krokami wakacjach. No.. prawie wszyscy. Było kilka osób, którym nie było ani do żartów ani do śmiechu. Wśród nich znalazł się Harry, który wiedział, że teraz poluje na niego dwóch potężnych czarodziei, Ron, który martwił się o dwójkę swoich najlepszych przyjaciół, Draco, który siedział przy stole całkowicie bez życia i nawet Cho, która czuła, że źle zrobiła godząc się na wysłanie listu do ojca Jasmin. Znaleźli się też tacy, którzy z kolei cieszyli się za bardzo. Byli to oczywiście bliźniacy Weasley'e, którzy ostatnio zachowywali się dziwniej niż zwykle oraz Blaise, który zawsze miał chore pomysły, a te jak wiadomo nie często dobrze się kończyły.
Jasmin była właśnie pochłonięta rozmową z Ginny, kiedy podeszła do niej profesor McGonagall.
- Panno Malfoy, na korytarzu czeka na panią twój ojciec. Mówi, że to bardzo ważne i że zabiera cię dziś do domu. - powiedziała i odeszła, a blondynka zbladła.
Zaczęła się zastanawiać o co może chodzić, przecież jej ojciec NIGDY nie przyjechałby po nią, gdyby to było coś błahego. W ogóle nigdy by po nią nie przyjechał.. nawet, gdyby to nie była jakaś głupota. Musiał wiec mieć jakiś poważny powód. Tylko jaki?
- Jasmin? - zapytała niepewnie Ginny wyrywając bladą koleżankę z zamyśleń. Ta pokiwała bezmyślnie głową i wstała. Przypadkiem spojrzała na stół Krukonów i zobaczyła uśmiechniętą od ucha do ucha Amandę, która patrzyła prosto na nią. Już wiedziała co się właśnie stało.
O nie. Tylko nie to.
Przez chwilę patrzyła na Amandę nie mogąc uwierzyć jak mogła posunąć się tak daleko. Ona i Cho. Wyszła zza ławki i ruszyła korytarzem napotykając się na pytające spojrzenie Ray'a po czym drżącą ręką otworzyła drzwi i wyszła na korytarz.

- To był błąd. - powiedziała Cho - Widziałaś jej minę? Widziałaś jak ona wyglądała? Będzie miała poważne problemy... Nie zasłużyła na to.
Krukonka również cały czas obserwowała zachowanie Jasmin i teraz była już całkowicie pewna, że to co zrobiły było ogromną pomyłką. Cho sama nie spodziewała się po sobie, że będzie mogła komuś tak zepsuć życie. Odgarnęła czarne włosy z twarzy i pokiwała przecząco głową nie mogąc uwierzyć, że była taka głupia i zachowała się w taki sposób.
- Daj spokój. W końcu masz Harry'ego tylko dla siebie więc powinnaś mi podziękować. - odparła Amanda zupełnie nie wzruszona.
- Tyle, że ja go nie chcę! Nie tym kosztem... - Cho ponownie pokiwała przecząco głową - Boże co my zrobiłyśmy.. to był błąd.. to był wielki błąd.
- Oj widzę, że wyrzuty sumienia cię dotknęły. Jasmin to dziwka i każdy o tym wiedział. Zasłużyła właśnie na to. Może w końcu się opamięta.
- Amanda! Jak możesz tak mówić?! To wszystko to.. to nie jestem ja. Za bardzo się przy tobie zmieniłam. Stałam się taka sama jak ty..
- Na twoim miejscu byłabym dumna. W końcu inni ludzie zaczęli cię dostrzegać. Nie tylko Puchoni. - prychnęła.
- Ty nic nie rozumiesz! Ja nie chcę taka być... - szepnęła nie mając siły się z nią kłócić po czym wstała i odeszła od stołu ze łzami w oczach.

- ..w ogóle gdzie ty byłeś wczoraj przez cały dzień? - zapytał Blaise kiedy Draco nalewał sobie herbaty.
- Siedziałem na błoniach. - odparł zgodnie z prawdą.
- Cały kurwa dzień? Dobrze się czujesz..? - zdziwił się - A ty..? - nachylił się patrząc na Raya - Tobie co?
- Nic. Po prostu.. zastanawiam się dlaczego Jasmin wyszła taka blada z Wielkiej Sali.
- Może się źle poczuła? Wiesz.. - dodał szeptem - te babskie sprawy i tak dalej..
Kiedy tylko to powiedział siedząca na przeciwko nich Pansy prychnęła głośno po czym zatkała usta śmiejąc się do siebie. Blaise podniósł brwi. Takie zachowanie mogło świadczyć tylko o jednym.
- Tak? - zapytał.
- Nie no nic. - odpowiedziała chichocząc - Po prostu.. to nie żadne babskie sprawy.
Blaise spojrzał na Ray'a z jeszcze większym zdziwieniem.
- Więc co takiego? - zapytał Ray.
- Nie mogę wam powiedzieć. Obiecałam dziewczynom. Wiecie.. tajemnica. - ucieszyła się - Zawsze chciałam mieć tajemnice i w końcu ją mam!
- Ja pierdole. - powiedział bezgłośnie Blaise - No weź nam powiedz. - dodał już normalnie ale to także nie podziałało.
Tylko jedna osoba mogła nakłonić ją do mówienia. Blaise szturchnął łokciem siedzącego obok Draco, który do tej pory nie wykazał żadnego zainteresowania.
- Powiedz nam, my też dochowamy tajemnicy i będziesz wtedy miała jeszcze więcej tajemnic. - mruknął od niechcenia, a Blaise odwrócił głowę na bok zakrywając usta pięścią i starając się nie wybuchnąć śmiechem.
Ślizgonka wyglądała przez chwilę jakby dokładnie coś kalkulowała. Zastanawiała się nad tym co zrobić, aż w końcu uśmiechnęła się szeroko.
- No dobra. Ale nie mówcie nikomu. - zachichotała - Ray bo.. ty dobrze wiesz, że Amanda chce do ciebie wrócić.. prawda?
- I co z tego? Co to ma do rzeczy? - zapytał szybko.
- A no to, że bardzo denerwowało ją to, że ciągle widziała cię z Jasmin. Tak samo Cho, która kocha naszego Potterka, a ten świata poza nią nie widział.
Do tej pory niezainteresowany rozmową Draco podniósł wzrok i spojrzał na nią.
- Co one zrobiły? - zapytał czując jak krew odpływa mu z głowy.
W głębi duszy wiedział co za chwilę usłyszy. Dziewczyna patrzyła na nich uśmiechając się szeroko szczęśliwa, że może powiedzieć Draconowi o czymś, o czym on nie wie.
- Co one zrobiły Pansy? - powtórzył spokojnie.
- Napisały do waszego ojca. - powiedziała.
Czekała na jakieś śmiechy, podziękowania, że zdradziła taką tajemnicę jednak nic takiego się nie wydarzyło. Chłopaki siedzieli nieruchomo, aż Draco podniósł się z miejsca i szybkim krokiem ruszył w kierunku drzwi. Ray siedział przez chwilę nieruchomo, aż rzucił widelec na talerz i spojrzał na Blaise'a.
- O cholera.. - wydusił z siebie czarnoskóry chłopak patrząc na kolegę.
Wstali i ruszyli w kierunku wyjścia z Wielkiej Sali. Kiedy mijali stół Krukonów Ray podszedł do Amandy, nachylił się opierając rękę o stół i spojrzał na nią z wściekłością w oczach.
- Ray! - zawołała z uśmiechem - Co ty..
- NIGDY do siebie nie wrócimy. - powiedział tak, że tylko ona mogła go usłyszeć - Nigdy, rozumiesz? - dodał ponownie naciskając na pierwsze słowo - Zapamiętaj to sobie albo zapisz na kartce. I daj mi i tym z kim się spotykam spokój.
Odwrócił się i zrobił dwa kroki do przodu, kiedy ponownie się zatrzymał.
- A Jasmin.. - rzucił przez ramię - nie dorastasz do pięt.

- I jak? - zapytał kilka minut później kiedy tylko odnalazł dwójkę przyjaciół.
Siedzieli na murku przy dziedzińcu z posępnymi minami.
- Nijak. Już ich nie ma. - odparł Blaise, a Ray westchnął rozglądając się na boki.
- Co te kretynki sobie myślały? - zapytał Draco choć zabrzmiało raczej jak stwierdzenie. - Ojciec ją zabije. - dodał ze zrezygnowaniem.
- Może nie będzie tak..
- Będzie. - przerwał mu blondyn - Będzie źle, a nawet jeszcze gorzej.
* * *
Dzień minął bardzo szybko, słońce zaszło, a na zewnątrz zrobiło się chłodno. Uczniowie siedzieli w swoich Pokojach Wspólnych grając w różne gry, ciesząc się swoim towarzystwem, a nawet popijając przemycony alkohol. Korytarze Hogwartu świeciły pustkami. Słychać było jedynie stukot czterech stóp należących do dwóch osób. Zmierzały one w kierunku Wieży Gryffindoru nic nie mówiąc.
Hermiona szła za profesor McGonagall czując się jak robot. Podążała za nią choć w głębi siebie zupełnie nie wiedziała po co. Nie myślała, po prostu wykonywała jej polecenie. Tylko dlaczego profesorka nie pozwoliła jej samej dostać się do pokoju Gryffonów? Od czasu.. od tamtego.. czasu cały czas ktoś z nią był. Tam lekarze, teraz McGonagall. O co chodzi? Boją się o nią? Niepotrzebnie, przecież wszystko jest w porządku.
Tak, wszystko jest w porządku.
Odkąd znalazła się w Szpitalu Św. Munga zupełnie nie myślała o tym co ją spotkało. Nie dopuszczała do siebie tych myśli, może to leki tak na nią działały ale nie chciała do tego wracać. Te wszystkie emocje, które w niej siedziały jeszcze nie wyszły na zewnątrz, a ona skutecznie je od tego powstrzymywała. W ogóle nie wracała myślami do obozu. Gdyby ktoś ją o to zapytał nie byłaby nawet w stanie opowiedzieć co się tam działo, z kim tam była itd.
Serce szybciej jej zabiło kiedy szły ciemniejszym korytarzem, przyspieszyła wiec kroku powtarzając sobie w myślach "uspokój się, uspokój się" i starając się oddychać głęboko. Znów skręciły i zatrzymały się przed portretem Grubej Damy. Nauczycielka podała hasło i pokazała Hermionie ręką żeby weszła pierwsza.
Tak też zrobiła. Weszła i stanęła nieruchomo rozglądając się na boki i obserwując wrzeszczących uczniów. W jednym rogu jak zwykle siedziała dwójka rudych bliźniaków szepczących coś do siebie, śmiejących się i zapewne planując coś na koniec roku, na środku podekscytowani pierwszoroczniacy przekrzykiwali się nawzajem kto jakie zaklęcie umie rzucić, dalej.. Ginny, Padma, Parvatti i Lavender zawzięcie o czymś plotkujące i w końcu.. na czerwonej kanapie w drugim kącie pokoju, tuż obok kominka Harry czytający Proroka Codziennego i Ron śpiący na fotelu obok.
Uśmiechnęła się lekko kiedy Harry podniósł głowę i spojrzał na nią. Przez chwilę chłopak miał minę jakby zobaczył ducha, aż w końcu otrząsnął się, dźgnął ręką Rona i podbiegli do dziewczyny.
- Hermiona! - krzyknęli równocześnie.
- Boże Hermiona.. jak się czujesz? Wszystko w porządku? Czy..
- Panie Weasley.. nie zasypujcie jej za bardzo pytaniami. - syknęła profesorka, uśmiechnęła się i wyszła.
- Hermiona.. - szepnął Harry patrząc na nią uważnie, a ona całkiem się rozkleiła.
Mimo iż nie chciała płakać nie była w stanie powstrzymać łez. Stała cicho płacząc, aż w końcu chłopak przytulił ją do siebie i pogładził po głowie.
- Spokojnie, już po wszystkim. - powiedział wymieniając z Ronem spojrzenie.
- Powinnaś iść się położyć. - dodał rudzielec - Powiem Ginny żeby poszła z tobą.
- Dziękuję. - powiedziała przez łzy Gryffonka i ruszyła w kierunku schodów.
* * *
- Co o tym myślisz? - zapytał Harry kiedy Ron znów usiadł obok niego na kanapie. Wymienili pełne wątpliwości spojrzenia.
- Nie wiem co myśleć.. gęsiej skórki dostaję za każdym razem, gdy tylko pomyślę o tym co ona musiała przeżyć. Jak przypomnę sobie jej zakrwawione palce i..
- Ja też. - przytaknął Harry - Ona nie może wrócić do domu.. nie wyobrażam sobie tego..
- Ja też nie ale musi wrócić do rodziców, może oni sprawią, że zapomni o tym co się wydarzyło.. to znaczy.. na pewno nie zapomni ale może przestanie o tym myśleć, może będzie lepiej..
- Możliwe.. ale boję się o nią. Nie wiem czy dobrze zrobiliśmy nie mówiąc Dumbledorowi o tym co się stało... - przeczesał ręką włosy Harry - Ona MUSI z kimś o tym porozmawiać Ron. To wszystko nie może w niej siedzieć..