42. Powiew chłodu

Następny dzień zapowiadał się znacznie lepiej niż poprzedni. Na skraju pól zielonej herbaty, w dolince, znaleźli niewielkie jezioro otoczone małym laskiem z nieskazitelnie czystą wodą, do którego wpływało kilka malutkich wodospadów. Wszyscy byli zadowoleni, zwłaszcza, że temperatura wody była bardzo wysoka. Dlatego z przyjemnością weszli do środka pozwalając sobie na odrobinę relaksu. Hermiona razem z Ginny i Jasmin rozmawiały o czymś w wodzie i śmiały się głośno, a chłopcy rozeszli się po okolicy sprawdzając teren i mając nadzieję znaleźć dobrą drogę, którą powinni iść dalej. Było dość wcześnie więc mogli pozwolić sobie na godzinę obijania się, zwłaszcza, że przez ostatnie kilkanaście godzin non-stop byli w ruchu uciekając przed różnymi niebezpieczeństwami.
- Tu jesteś. - powiedział Draco do Zabiniego, który siedział na górze spoglądając na jezioro i wylegując się na słońcu. Podszedł siadając obok, a chwilę później za nim przyszedł Ray. Zatrzymał się na chwilę analizując sytuację, aż podszedł bliżej stając za Zabinim.
- Au! Co ty kurwa robisz? - zbulwersował się kiedy Ray uderzył go pustą butelką w głowę. 
- Wybijam ci z głowy wszystkie głupie pomysły Blaise. - powiedział siadając obok.
- Nie wiem o czym mówisz. - warknął masując sobie głowę.

- Naprawdę uwielbiasz pakować się w kłopoty, co? - powiedział śmiejąc się i wskazując głową na jezioro.

- Odwal się. Tylko patrzę.

- Za to twoje myśli można odczytać z promienia dwóch kilometrów. - wtrącił się blondyn uważnie obserwując mokrą koszulkę Hermiony.

- Nie widzę w tym nic złego. - zaśmiał się pokazując zęby.

- Ja widzę. Pomijając fakt, że Weasley cię zabije jeśli dotkniesz jego siostrę.Chciałbym ci przypomnieć w jakiej sytuacji się znajdujemy... - powiedział Ray.

- Dobrze wiem w jakiej sytuacji się znajdujemy mamo. W każdym razie.. jeśli mamy tu umrzeć to nie widzę nic złego w tym żeby się dobrze zabawić na sam koniec. Mała Ginny Weasley idealnie się do tego nadaje, poza tym..

- Blaaaaiiise. - zaczął powoli Draco - Wrócimy do szkoły to się powygłupiasz. Jeśli rozpętasz teraz wojnę nigdy stąd nie wyjdziemy..

- Poważnie? - zaśmiał się oburzony po czym wstał i odszedł mrucząc coś pod nosem.
- On się nigdy nie ogarnie. - zaczął śmiać się Ray po czym położył się na plecach na trawie zakładając nogę na nogę.
- Yhymm.. - mruknął blondyn.

 * * *

- ..aż żal opuszczać to miejsce.. tak tu pięknie. - powiedziała Ginny chlapiąc wodą.
- Mogłabym tu zamieszkać. - zaśmiała się Jasmin - Oczywiście gdyby nie te pająki.. i inne dziwolągi.
- Ja teeeeż! Przyjedźmy tu jeszcze kiedyś. Co? - zachichotała Ruda.
- Ginny, chyba słońce za bardzo ci przygrzało..
- Nie no ale serio.. myślę, że gdybyśmy się nie zgubili.. gdyby okoliczności były inne.. ten obóz mógłby być naprawdę udany.. co myślisz Hermiono?
- Mhmmm. Jeśli tylko chłopcy by się nie pozabijali. Oni są naprawdę... - powiedziała podnosząc wzrok i napotykając spojrzenie Draco siedzącego u góry. Włosy miał potargane przez wiatr, a oczy lekko zmrużone przez słońce. Jak zawsze wyglądał perfekcyjnie. Przez chwilę patrzyli na siebie bez żadnego wyrazu, aż kąciki ust blondyna powoli podniosły się do góry tworząc delikatny uśmiech. Hermiona patrzyła chwilę na niego, aż nie mogła się powstrzymać i odwzajemniła uśmiech. Chwilę później zarumieniła się i odwróciła tyłem do niego nie mogąc wyrzucić z głowy nieprzyzwoitych myśli. - Wiecie co... - zaczęła mamrotać - Ja.. pójdę już.. za długo jestem na słońcu i.. no.. pójdę już. - skończyła ruszając w kierunku brzegu i wyciskając z wody swoją mokrą koszulkę. Zignorowała ich pytania czy się dobrze czuje i zniknęła za drzewami, gdzie oparła się plecami o pień. Zamknęła oczy, wypuściła głośno powietrze i dopiero po chwili ruszyła w stronę reszty, gdy nagle stanęła kila metrów przed Draco.

Matt Nathanson - Run

I wanna watch you undress

I wanna watch you glow

Let your hair down

All around and cover us both

You come in a wave

We crash and we roll

You surround me, pull me,

drown me then swallow me whole

Wyglądał na tak rozluźnionego, tak pewnego siebie w swoim ciele, że Gryffonka poczuła jak jej policzki robią się szkarłatne. Patrzył na nią tym swoim przeszywającym spojrzeniem bez mrugnięcia okiem. Hermiona starała się zachować spokój więc wbiła swój wzrok w ziemię, a kiedy ponownie rzuciła mu spojrzenie spod długich rzęs zobaczyła, że na jego ustach błąka się uśmiech. Znowu poczuła chęć odwrócenia wzroku, ale była całkowicie sparaliżowana. Czuła się jak zaczarowana. O rety, mogłabym patrzeć na niego cały dzień, myślała.. jest taki przystojny i seksowny.. a to, w jaki sposób spodnie opinają mu biodra.. cholera... O czym ty myślisz?! Skarciła się w myślach czując, że kierunek, w jakim zmierzają jej niesforne myśli nie idzie w dobrą stronę. Kręciło jej się w głowie i czuła mrowienie na całym ciele. Zrobiła krok w jego stronę, a potem jeszcze jeden, aż w końcu powoli do niej podszedł. Patrzyli sobie prosto w oczy, a ona tym razem nie uciekała spojrzeniem ani przez chwilę, aż w końcu jej uwagę przyciągnęły jego piękne usta i w jednej chwili zapragnęła poczuć te wargi na swoich. Patrzyli na siebie chwilę, aż jedną ręką objął ją w talii, drugą przesunął od policzka w stronę ucha i przyciągnął jej ciało do siebie zatapiając swoje usta w jej różowych wargach.

You turn, turn, turn, turning me on

Like a slow fire burn 


I know that it's wrong


Still I run, run, run, run right into you


Yeah, I run, run, run, run right into you..

Poczuła, że jej nogi robią się miękkie, jakby z waty, a w żołądku szaleje rój kolorowych motyli. Serce biło jej jak szalone i czuła, że całkowicie przestała oddychać. Przez chwilę opierała swoje ręce o jego klatkę piersiową, ale po chwili przesunęła je na jego szyję i kark przyciągając twarz do swojej i stając na palcach żeby jeszcze bardziej dosięgnąć jego ust. Zrobiło jej się czarno przed oczami, może dlatego, że je zamknęła, nie była do końca pewna, w ogóle nie była w stanie normalnie myśleć i niczego nie była pewna. W jednej sekundzie zapragnęła żeby ta chwila trwała wiecznie. I wydawała się trwać wiecznie. Jego ręce przyciskały jej ciało do swojego jakby miała za chwilę uciec, a usta i język zachłannie całowały jej wargi. Atmosfera była tak naładowana emocjami, że zdawała się eksplodować lada moment i z minuty na minutę rosła coraz bardziej. Mimo tego, że Gryffonka całowała go już wcześniej.. a raczej on całował ją.. czuła, że teraz wszystko jest inne. Była w stu procentach pewna, że tego chce, a właściwie wiedziała, że niczego w życiu nie pragnęła bardziej. Nie zamierzała przerywać czy przepraszać. I nie dbała o to co będzie potem, jutro, czy jak wrócą do Hogwartu. Może nie do końca zachowywała się jak Hermiona ale nie myślała o konsekwencjach. Teraz liczył się dla niej tylko Draco Malfoy i nic więcej.

You pull me in close

You buckle my knees

I shake and I shiver just to feel you breathe

You trace your lines

(you trace your lines)

Stirring my soul

Shoot sparks at the heart of the world

and I watch it explode (I watch you, I watch you)

Oderwali się od siebie na chwilę patrząc sobie prosto w oczy. Hermiona słyszała jak Draco wciąga powietrze. Na początku Gryffonka wyglądała trochę na przerażoną tym co właśnie zrobiła ale nie mogła się powstrzymać i uśmiechnęła się leciutko, a potem trochę bardziej. Wyglądała tak uroczo i niewinnie, że chłopak nie mógł oderwać od niej wzroku, a ten słodki uśmiech na jej twarzy i szkarłatne rumieńce sprawiały, że blondyn mógłby już nigdy nie wypuszczać jej z rąk. Draco zaśmiał się cicho pokazując swoje białe zęby i jeszcze raz przyciągnął ją do siebie i delikatnie pocałował wciąż się przy tym uśmiechając i przygryzając zębami jej dolną wargę. Potem zakończył pocałunek krótkimi cmoknięciami w kąciki jej ust i odgarnięciem niesfornych kosmyków włosów z jej twarzy. Kiedy skończył poprawił swoją koszulkę, która od mokrej bluzki Hermiony również zrobiła się mokra i przyklejała się do jego umięśnionego brzucha. Parsknął krótkim śmiechem znów się uśmiechając i patrząc w jej czekoladowe oczy.

- Co ty ze mną robisz... - wyszeptał w końcu kręcąc głową, a oczy mu zabłysły.

Hermiona zarumieniła się i nerwowo przygryzła dolną wargę, którą chwilę wcześniej trzymały jego zęby. Odpowiedziała mu wstydliwym, niewinnym uśmiechem i spojrzeniem mówiącym "A ty ze mną?".
Przez chwilę patrzyli na siebie bez słowa ciesząc się tą przyjemną chwilą, aż usłyszeli przeraźliwy, dziewczęcy krzyk.
- To Ginny - powiedziała wystraszona Hermiona i pobiegli w kierunku z którego dobiegł ich krzyk. 

Przebiegli między drzewami, przedarli się przez kującą roślinę i wpadli na Rona, Teodora, Ray'a i Zabiniego.
- Też to słyszeliście? - zapytał zdyszany Teodor rozglądając się, aż nagle do ich nozdrzy wdarł się okropny, zatęchły smród rozkładających się szczątek - O kurwa. - powiedział zatykając ręką usta i nos i z trudem powstrzymując torsje żołądka.
- Weasley znowu narobiłeś w gatki? - odezwał się Zabini.
- Odwal się. - odparł Ron nie mając czasu na kłótnie ze Ślizgonem, którego ulubionym zajęciem było prowokowanie innych.
Reszta również zatkała swoje nosy, aż ponownie usłyszeli pisk Ginny. Tym razem dokładnie mogli zlokalizować miejsce, z którego dobiegał. Przedarli się przez dość gęste krzaki i zobaczyli Ginny, która stoczyła się ze zbocza i wpadła w dół, w którym leżały martwe, rozszarpane na szczątki zwierzęta, których ciała pod wpływem słońca zaczęły się rozkładać powodując niesamowity smród.
- Boże Ginny! - krzyknęła Hermiona.
- Ginny, spokojnie już po ciebie schodzimy! - zawołał Ron razem z resztą powoli schodząc na dół.
Ruda Gryffonka, cała upaprana w krew padliny leżała na ziemi na przemian krzycząc z przeraźliwie rozpaczliwym płaczem. Jeszcze nigdy nie widziała czegoś tak obrzydliwego. Wszędzie kręciły się muchy, smród był nie do zmienienia, a ona sama leżała we wnętrznościach zwierząt w ubraniu ubrudzonym od flaków.
- Szybko - wydusiła z siebie.
Chłopcy zeszli na dół i zaczęli wyciągać ją z dołu. Hermiona w tym czasie została u góry rozglądając się dookoła.
- Co się stało? - wydyszał Ron.
- Chciałam się z-załatwić.. i poczu-u-łam ten smród.. poszłam sprawdzić i.. ja.. chyba.. chyba złamałam nogę. - płakała - I różdżkę...
W tej samej chwili usłyszeli chrupnięcie gałęzi po drugiej stronie. Zamarli nasłuchując, aż zza drzew wynurzył się młody mężczyzna, miał może dwadzieścia lat, może mniej. W ustach trzymał palącego się papierosa, którego wcześniej sam musiał skręcić i pchał jakiś drewniany wózek, albo taczki, w których najwyraźniej również znajdywało się martwe zwierze.
Miał czarne, potargane włosy, które sięgały mniej więcej do ramion, krótki zarost i brudne wytarte spodnie z podobną koszulą. Z kieszeni wystawały mu jakieś narzędzia, a w pasie był przewiązany małą skórzaną torbą, która również była załadowana ciężkimi przedmiotami. Nie był brzydki, ale miał w sobie coś bardzo mrocznego i przerażającego. Coś co sprawiło, że po plecach Hermiony przeszedł dreszcz. Zrobiła krok do tyłu podtrzymując się drzewa. Mężczyzna jednak nawet jej nie zauważył. Zastygł w bezruchu uważnie obserwując chłopców podnoszących z ziemi Ginny. Nie wyglądał na bardzo zaskoczonego tym widokiem. Kiedy oni go zauważyli również znieruchomieli.
- Czego tu szukacie? - zapytał puszczając drewniany wózek i wydychając z ust dym z papierosa. Podwinął rękawy do góry pokazując im swoje liczne zadrapania i blizny po czym zaczął wywalać martwe, wypatroszone kangury w dół zupełnie nie zwracając uwagi na to, że oni wciąż są w środku.
- Co ty kurwa robisz? - wkurzył się Zabini zanim ktokolwiek zdążył go powstrzymać. Ledwo udało mu się uniknąć dostania martwym kangurem w głowę. - Nie widzisz, że jesteśmy w środku? Może raczysz poczekać, aż sobie stąd wyjdziemy?
Mężczyzna zatrzymał się pozwalając żeby wyszli z dołu. Wyciągnęli Ginny na bok, która wciąż cicho płakała, po czym Ron i Ray zaczęli oglądać jej złamaną nogę, a reszta stanęła patrząc na faceta.
- Kim jesteś? - zapytał Teodor.
- Od razu widać, że to jakiś głupi mugol. - warknął Zabini, wciąż zły na to co przed chwilą zrobił.
- Zamknij się Blaise. - powiedział Draco.
- To ja zapytałem: co wy tutaj robicie. - powiedział ani trochę nie urażony. Wręcz przeciwnie, wyglądało na to jakby cała ta sytuacja bardzo go bawiła.
- Obozowaliśmy tutaj. - odparł Teodor marszcząc brwi - Chcemy się stąd wydostać i zmierzamy do jakiegoś miasta. Możesz nam pomóc?
- Nie ufałbym mu. - mruknął cicho Zabini.
- Świetne miejsce sobie wybraliście, nie ma co. - powiedział śmiejąc się i wywalając kangury w dół - Musicie iść w tamtą stronę. - dodał i machnął ręką.
- Jesteś pewny? Stamtąd przychodzimy... - zapytał Ray - Cholera, nie jest dobrze. Złamanie otwarte... - powiedział do Rona podnosząc się z ziemi i wstając.
- Chyba tu mieszkam, nie? - burknął.
- Są tutaj jacyś inni, normalni ludzie? - zapytał Zabini.
- Nie. - powiedział krótko wlekąc następnego kangura po ziemi i spychając go do rowu, a oni nie mieli pojęcia czy mówi ogólnie o ludziach czy o normalnych ludziach - Ale jest szpital. - wskazał na Ginny - Mam tutaj samochód. Mogę ją tam zabrać.
- Yhym o ile wcześniej jej nie zgwałcisz i nie posiekasz na kawałki.
- Blaise, ostatni raz ci mówię: zamknij się. - syknął Draco - Czy w szpitalu są ludzie?
- Nie. To stary szpital. Nikogo tutaj nie ma. - powiedział - I tak musicie ją tam wziąć. Nie przejdzie dwóch metrów jeśli ktoś jej tego nie nastawi i nie zszyje.
- A ty oczywiście doskonale się na tym znasz, prawda? - ciągnął Zabini - Na pewno jesteś znakomitym lekarzem.
- Tak. Znam się. - powiedział patrząc na Zabiniego bez mrugnięcia okiem. Wyglądał jakby powoli tracił do niego cierpliwość, a Blaise tym bardziej musiał go prowokować.
Spojrzeli po sobie. Facet wyglądał na lekko świrniętego ale najwyraźniej miał rację. Teodor przeczesał ręką włosy, przeszedł w tą i z powrotem, aż w końcu się odezwał.
- No dobra. To chyba jedyne wyjście. - powiedział.
- Nie pojadę sama! - odezwała się Ruda na co mężczyzna zaśmiał się głośno.
- Mam trzy miejsca w samochodzie. - powiedział.
- W porządku. - mruknął Teodor - Ron i Ray, jedźcie z Ginny. My pójdziemy po resztę i tam dojdziemy.
- Niech Hermiona jedzie zamiast mnie. - powiedział Ray - My zabierzemy nasze plecaki.
- Zgoda. - powiedział Teodor odwracając się w stronę Hermiony, która powoli schodziła zboczem w ich stronę.
- Katherine? - powiedział mężczyzna kiedy tylko ją zauważył, a uśmiech zszedł mu z twarzy. Zmarszczył brwi uważnie przyglądając się Hermionie.
- Słucham? - zapytała również marszcząc brwi - Chyba.. chyba mnie z kimś pomyliłeś. Jestem Hermiona.
Mężczyzna patrzył na nią chwilę, aż pokiwał głową zachęcając ich żeby poszli za nim w stronę samochodu. Powiedział reszcie, w którym kierunku mają iść, a Hermiona z Ronem pomogli Ginny wstać i ruszyli za mężczyzną.
* * *
- Nie podoba mi się ten koleś. - powiedział Zabini do Teodora wracając po resztę. Kilka metrów za nimi szedł Draco z Ray'em - Nie wiem czy dobrze zrobiliśmy po raz kolejny się rozdzielając.
- To było jedyne wyjście. Noga Ginny nie wyglądała najlepiej. Koleś miał rację.. nigdzie byśmy z nią nie doszli...
- Idźcie po Potter'a i plecaki, my zawołamy dziewczyny! - krzyknął do nich Draco - Mam nadzieję, że to nie jest daleko. - mruknął do Ray'a.
- Ja też. I że nic złego ich nie spotka, Ginny złamała różdżkę.. hej czy ty masz... Dlaczego masz mokrą koszulkę? Przecież nie pływałeś? - zapytał dostrzegając mokrą plamę na koszulce kumpla.
Draco wzruszył ramionami idąc dalej, gdy nagle zdał sobie sprawę, że Ray się zatrzymał. Odwrócił się patrząc na niego.
- Hermiona pływała. - stwierdził.
- No i co z tego? - odparł Draco chowając ręce do kieszeni i zastanawiając się jak to możliwe, że Ray zawsze zauważy najmniejszy szczegół i wszystko idealnie do siebie dopasuje.
Chłopak zaśmiał się i ruszył do przodu kręcąc głową. Kilka minut później znaleźli Cho, Amande i Pansy opalające się na plaży. Jak widać nawet nie zauważyły, że coś się wokół nich działo. Razem z nimi poszli do reszty po plecaki. Jasmin rozmawiała z Harrym, jednak przestała jak tylko zobaczyła na horyzoncie swojego brata.
- Potter, kiedy w końcu odczepisz się od mojej siostry? - zapytał podnosząc plecak i nie przejmując się tym zbytnio. Nie było czasu na kolejne kłótnie. Nie czekając na odpowiedź zaczął wołać Zabiniego, który wdarł się w dyskusję z Pansy.
- Opalałam piętnaście minut przód, więc teraz muszę opalić tył! Pójdziemy za piętnaście minut! - darła się na niego.
- Słuchaj, głupia kretynko. Jeśli zaraz nie zabierzesz swojego jebanego plecaka to...
- Blaise! Chodź tu, zabierz plecak i idziemy. Jak Parkinson chce może zostać i się opalać..
- Świetnie! Draco wiedziałam, że ty mnie zrozumiesz.
- ..tyle, że już po nią nie wrócimy. - dokończył.
Oburzona Ślizgonka wydała z siebie odgłos oburzenia po czym podniosła z ziemi plecak i ruszyła za nimi prychając głośno.
* * *
- Daleko jeszcze? - zapytał nerwowo Ron trzymając Ginny na tylnym siedzeniu starego, zżółkłego land rover'a.
- Jeszcze kawałek. - odparł mężczyzna jadąc po wyschniętej ziemi i kurząc za sobą. Co jakiś czas ukradkiem rzucał spojrzenie na siedzącą obok Hermionę.
- Mówisz tak od piętnastu minut. - jęknęła Ginny.
- Za tymi drzewami jest miasteczko. - powiedział wskazując palcem.
W końcu udało im się dojechać do starego, opuszczonego miasteczka, które wyglądało jakby przeszło przez nie tornado, albo jeszcze gorzej. Nie było tak duże jak się spodziewali, a szpital okazał się małym budynkiem z kilkoma pomieszczeniami.
- Kurwa, to ma być szpital?! - krzyknął Ron ale zamilkł uciszony przez Hermionę.
Razem z Ginny i mężczyzną, który przedstawił się jako George weszli do środka. Hermiona została przed "szpitalem" rozglądając się po okolicy. Wszystko wyglądało strasznie i było całkowicie pozbawione życia. Zawiał zimny wiatr sprawiając, że po raz kolejny tego dnia przeszedł ją dreszcz. Nagle podskoczyła słysząc przeraźliwy pisk Ginny, a chwilę później z budynku wyszedł George odpalając papierosa i mówiąc, że noga została nastawiona. Podchodząc do samochodu zauważył Hermionę i zatrzymał się patrząc na nią jakby w końcu coś zrozumiał.
- Katherine wiem, że to ty. Widzę twoje oczy! Teraz jestem już pewien. - powiedział podchodząc do niej.
Hermiona zrobiła kilka kroków do tyłu potrząsając głową i po raz kolejny tłumacząc, że musi ją z kimś mylić.
- Przestań opowiadać bzdury! - krzyknął zdenerwowany łapiąc ją za ramiona i potrząsając - Tyle kurwa czasu czekałem na ten dzień!
- Zostaw mnie! Ron! - zawołała Gryffonka odpychając go od siebie.
- Pójdziesz ze mną. - powiedział ciągnąc ją w kierunku samochodu.
- ZOSTAW MNIE! RON! ROON! - wołała i chwilę później z budynku wypadł chłopak.
- Co ty wyprawiasz?! - krzyknął odpychając faceta od Hermiony - Chyba wystarczy już tej twojej pomocy!
George cały czas patrząc na Hermionę wycofał się do samochodu i wsiadł za kierownicę. Kiedy nawrócił powiedział przez otwarte okno:
- Do zobaczenia Katherine. - I zniknął zostawiając za sobą chmurę dymu z piasku.
- Czego on chciał?! - zdenerwował się Ron patrząc za oddalającym się samochodem.
- Nie wiem.. to jakiś psychol, naprawdę. - powiedziała Hermiona pocierając rękami swoje ramiona lekko wstrząśnięta tym co się przed chwilą stało - Jak Ginny?
- Nastawił jej nogę. Trzeba ją tylko opatrzyć..
- Zeszyć? - zapytała Gryffonka na co przyjaciel pokiwał głową - Boże.. ja.. ja nie wiem jak Ron.
- Ja wiem. Powiedział mi ale musisz mi jakoś pomóc. - powiedział. Hermiona pokiwała głową i wrócili do Ginny.
- Szukaj jakiś środków znieczulających.
- Ten facet już jej coś dał, ale czekaj.. wziął to z tej szafki... - powiedział Ron otwierając szufladę - Mam! Znalazłaś igłę?
- Nie mogę znaleźć. - powiedziała wysypując zawartość szuflady na ziemię - Nie ma...
- Cholera, tu też nie. - zdenerwował się chłopak.
- Ron, po drodze mijaliśmy aptekę. Pobiegnę tam i czegoś poszukam, dobra? - powiedziała i nie czekając na odpowiedź wybiegła ze środka.
Dziesięć minut później przeszukiwała półki w starej aptece.
- Tego szukasz Katherine? - usłyszała za sobą i aż podskoczyła kiedy zobaczyła Georgea ściskającego w ręce paczuszkę z półokrągłymi igłami. Nie czekając na jego ruch popchnęła w jego stronę obrotowe krzesło i pobiegła na zaplecze chowając się pod biurkiem. Po chwili usłyszała jak wchodzi do środka. Dźwięk jego butów odbijał się o posadzkę. Był coraz bliżej biurka. Hermiona wzięła głęboki oddech i kiedy zatrzymał się tuż przed nią i zaczął kucać kopnęła go z całej siły w brzuch.
- Kurwa! - krzyknął przewracając się. Gryffonka w tym czasie usiłowała uciec ale złapał ją za nogi. Wyrywała się jak tylko mogła, aż zobaczyła, że na ziemi leżą nożyczki. Gdyby tylko mogła je dosięgnąć... Wystawiła rękę, złapała je koniuszkami palców i z całej siły wbiła w jego ramię. Zaczął zwijać się z bólu, a ona skorzystała z okazji, wzięła igły i pobiegła w stronę Rona oddychając głośno. Wpadła do środka z trudem łapiąc oddech.
- Ron musimy zaszyć Ginny i jak najszybciej znaleźć resztę!
- Co się stało? - zapytał biorąc od niej igły i marszcząc brwi.
- Ten koleś! Dopadł mnie w aptece, wbiłam mu nożyczki w ramię.. myśli, że jestem jakąś Katherine. W każdej chwili może się tutaj pojawić... Chyba bardzo go wkurzyłam..
- W porządku. Postaram się zrobić to jak najszybciej. Może ukryjemy tu Ginny i pójdziemy po resztę?
- Ty z nią zostań, ja po nich wyjdę.
- Jesteś pewna? - zapytał.
- Tak, dam radę. - powiedziała pakując do kieszeni jakieś ostre przedmioty.
- Hermiono... - mruknął Ron łapiąc ją za ramię i zatrzymując - Bądź ostrożna.
- Ty też Ron. - szepnęła wkładając mu jeden nóż do kieszeni i poszła.
* * *
Tymczasem dziewięć pozostałych osób podążało śladami land rovera w kierunku opuszczonego miasteczka. Na zewnątrz powoli robiło się ciemno. Jak było do przewidzenia dwie Krukonki narzekały na brak siły, a Zabini po raz kolejny tego dnia wdarł się w ostrą wymianę zdań z upartą jak osioł Pansy Parkinson. Ray mógłby przysiąc, że jego przyjaciel specjalnie usiłuje doprowadzić ją do szału. Ot tak. Dla sportu. Szli więc bez słowa z trudem starając się ignorować głupie pytania Zabiniego i jeszcze głupsze odpowiedzi Pansy, która właśnie wyjaśniała mu skład chemiczny najnowszej maseczki z kwiatu lotosu i zachęcała do użytku, jednak kiedy Ślizgon polecił jej wygładzający hit sezonu z łajna Buchorożca wszyscy ryknęli głośnym śmiechem.
- Patrzcie, jesteśmy! - ucieszył się Harry kiedy zobaczyli wielką tablicę z nazwą miasteczka - Teraz trzeba znaleźć szpital.
- Nie będzie to trudne. - powiedziała Cho pokazując na znak ze strzałką.
Dziesięć minut później weszli do budynku szybko odnajdując Rona siedzącego obok Ginny przy oknie i bacznie obserwującego okolicę.
- No, w końcu! Całe szczęście, że Hermiona was znalazła. Już myślałem, że nigdy tu nie dotrzecie. - powiedział wstając.
- Hermiona? Nie widzieliśmy jej..
- Jak to nie widzieliście? - zdenerwował się Ron - Wyszła w waszą stronę!
- Ron, nie spotkaliśmy jej.. pewnie zobaczy, że musieliśmy się minąć i wróci.
- Nie rozumiecie! Ten koleś to psychol! Dwa razy ją zaatakował.. na sto procent coś się stało! Musimy jej poszukać! - krzyczał Ron.
* * *
Musiałaś się z nimi minąć, na pewno już tędy szli, pewnie skrócili sobie drogę, myślała Hermiona. Postanowiła, że zawróci do Rona i Ginny. Nie chciała chodzić po ciemku po nieznanym miasteczku. Zwłaszcza, że wszędzie było tak cicho i pusto.. to było przerażające. Szła co jakiś czas rozglądając się wokół siebie, aż doszła do uliczki, na końcu której znajdował się szpital. Usłyszała jakieś krzyki więc przebiegła na drugą stronę i ukryła się za żywopłotem jednego z domów. Kiedy zdała sobie sprawę, z tego, że podniesione głosy należą do jej przyjaciół uśmiechnęła się. Wyprostowała się chcąc iść w ich kierunku kiedy poczuła jak ktoś łapie ją od tyłu przyciskając do jej ust kawałek materiału. Nim zdążyła cokolwiek zrobić straciła przytomność. Tuż przed tym jak odpłynęła zdążyła poczuć charakterystyczny, słodkawy zapach chloroformu.