43. Między młotem a kowadłem cz.I

Dzisiejszy rozdział będzie troszkę inny, będzie miał w sobie trzy wątki, które później się połączą. Rzadko tak robię ale zawsze to jakieś urozmaicenie :) Dodam jeszcze zdjęcia, które znalazłam w internecie i które były dla mnie jakąś małą inspiracją. Nie będzie długi i podzielę go na dwie części ale mam nadzieję, że będziecie zadowoleni. Jeśli chodzi o poprzedni rozdział: całkowicie się z Wami zgadzam, rzeczywiście to imię "Katherine" przypomina "pamiętniki wampirów" (i teraz żałuję, że nie dałam innego imienia ale trudno), a śmierdzący dół z kangurami może kojarzyć się z "domem woskowych ciał" (swoją drogą świetny film, polecam). Trochę mi głupio, że tak wyszło bo to nie było zamierzone ale obiecuję zwracać większą uwagę na to co piszę. Chcę żeby wszystko co się tutaj znajduje było w stu procentach moje i nie kojarzyło się z jakimiś serialami czy czymś innym. Wspomnieliście jeszcze, że pająki kojarzą wam się z "hobbitem" ale tu akurat się nie zgodzę bo nawiązywałam do pająka, którego w Zakazanym Lesie ukrywał Hagrid. To tyle jeśli chodzi o moje sprostowanie :)! Bardzo Wam dziękuję za komentarze, śmiało krytykujcie i mówcie co się podoba i co chcielibyście żeby się wydarzyło :) Pozdrawiam i zapraszam do czytania!
- - - - - - - - - -
- Zrobimy tak: dziewczyny, Amanda, Cho, Pansy i Jasmin.. zabierzecie Ginny i razem z Blaisem pójdziecie w kierunku tego drugiego miasteczka. Według mapki, którą tutaj znalazłem to niedaleko. - mówił Teodor - Tam zawiadomicie szkołę i ściągniecie pomoc. My pójdziemy poszukać Hermiony.
- Idę z wami. - powiedziała Jasmin.
- Nie idziesz. - automatycznie odpowiedział Draco.
- Idę. - powiedziała twardo i stanęła po ich stronie. Blondyn westchnął. Nie chciał i nie miał siły się z nią kłócić.
- No dobrze.. - mruknął Teodor.
- Chwila, chwila. - oburzył się Blaise - Dlaczego ona może iść z wami, a ja muszę się z nimi użerać? - wskazał głową na Amande i Pansy stojące za nim.
- Bo raz: to twoje ulubione zajęcie, a dwa: masz zbyt niewyparzony język przez co moglibyśmy mieć kłopoty. - powiedział Ray.
- A nie lepiej żeby tu poczekali? Jeśli pomiędzy jednym, a drugim miasteczkiem znowu coś nieprzewidywanego ich spotka? Przypominam ci, że mamy jedną różdżkę. Ginny swoją złamała. - wtrącił Harry patrząc na Teodora.
- Musimy zaryzykować.. bo jeśli to nas spotka coś nieprzewidywanego to kto nam pomoże?
- A co was może spotkać do jasnej cholery? - prychnął Blaise - Jest was szóstka i jedyne co macie zrobić to znaleźć w pustym miasteczku tego kolesia i dowiedzieć się co zrobił ze szlamą. Wydaje mi się, że to my się bardziej narażamy. Może w ogóle powinniśmy zrezygnować z poszukiwań i po prostu iść razem dalej, co? - dokończył, a Amanda pokiwała głową zgadzając się z nim.
- Tak właśnie byśmy zrobili Zabini. - powiedział wściekły Ron podchodząc do niego i patrząc na niego ze złością - Gdyby tylko chodziło o ciebie.
- Bądź grzeczny Weasley... - syknął - Nie zapominaj, że to ja idę z twoją siostrzyczką..
Ron zbladł po czym popchnął go do tyłu prawie przewracając.
- Ej, ej, ej! Co wy wyprawiacie? - krzyknął Teodor.
- Blaise - powiedział Draco przywołując go do porządku.
- Ron! - zawołał Harry.
- Uspokójcie się do cholery! - powiedział zły Ray - Nie ma czasu na...
- Hej tutaj leży jakaś dziwna chusteczka! - powiedziała Pansy podnosząc z ziemi materiał - Wcześniej jej tutaj nie było. Jakoś tak dziwnie... - zaczęła wąchając ją - Pach... - nie dokończyła bo przewróciła się na ziemię nieprzytomna.
Wszyscy nagle się zamknęli i patrzyli na nią bez ruchu, aż Ray podszedł do niej i zerknął na materiał.
- Nic dziwnego. Nasączona jakimś syfem. - stwierdził dotykając dwoma palcami szyję Pansy i sprawdzając czy ma tętno - Czy ona zacznie kiedyś myśleć?
* * *
Hermiona ocknęła się w jakimś nieznanym jej miejscu. Otworzyła lekko powieki i zobaczyła nad sobą mocne światło żarówki rażące ją w oczy. Zamknęła je z powrotem i przewróciła bolącą głowę na bok, a kiedy ponownie je otworzyła rozglądnęła się po pokoju próbując sobie przypomnieć jak się tutaj znalazła. Miała prawdziwą pustkę w głowie do czasu kiedy przypomniała sobie zapach chloroformu. Jeszcze raz rozejrzała się po pomieszczeniu czując, że serce zaczyna jej szybciej bić. Leżała na starej kanapie w jakiejś obskurnej piwnicy, która miała jedno małe okienko bez szyby, mniej więcej wielkości zeszytu. Próbowała ruszyć ręką jednak okazało się, że obie ręce i nogi ma ciasno związane. Jęknęła czując narastającą panikę i zaczęła się szarpać, a po chwili przestała, kiedy do pokoju wkroczył mężczyzna, którego dobrze pamiętała. George. Od razu się go przestraszyła. Jego sylwetka twarz, mina.. to wszystko wskazywało na to, że jest złym człowiekiem i nie ma dobrych zamiarów. Do tego to okropne spojrzenie i ironiczny uśmiech. Gryffonka z trudem przełknęła ślinę i poczuła jak do oczu napływają jej łzy.
- Gdzie ja jestem.. - wyszeptała trzęsąc się ze strachu i patrząc na niego z przerażeniem.
- Witaj Kath. - usłyszała. Wypowiedział to bardzo powoli, a chwilę później usiadł obok niej na starej kanapie gładząc ją palcem po policzku. - Zabawne. Tyle czekałem na tą chwilę.
Jego słowa przeraziły ją tak bardzo, że jej ciało jeszcze mocniej zaczęło dygotać. Odwróciła głowę w drugą stronę i zacisnęła mocno oczy bojąc się myśleć o tym co ten mężczyzna chce jej zrobić.
- Wiedziałem, że pewnego dnia cię znajdę. Dobrze wiedziałem, że nie opuścisz miasta. Planowałem ten dzień bardzo, bardzo długo... Tyle cię szukałem...
- Nie jestem Ka.. - zaczęła ale z całej siły uderzył ją w twarz. Chwilę później chwycił ją mocno za włosy i zbliżył swoją twarz do jej.
- Mówisz tylko wtedy.. kiedy ci na to pozwolę. - syknął, a ona poczuła zapach alkoholu i papierosów, który przyprawiał ją o mdłości - Obudziłaś się trochę wcześniej niż myślałem... - powiedział bardziej do siebie - Musiałem zabrać kilka rzeczy.. ale nie martw się. Za chwilę ruszymy dale.. - zamilkł słysząc głosy dobiegające z zewnątrz. Natychmiast się poderwał i zgasił światło, a Hermiona otworzyła usta i zaczęła krzyczeć. George szybko do niej doskoczył i zatkał jej usta swoją ręką, a drugą uderzył ją mocno w brzuch. - Jedno słowo.. - syknął grożąc jej palcem po czym wyjął z kieszeni grubą, srebrną taśmę i zakleił usta.
Gryffonka wyraźnie słyszała głosy swoich przyjaciół szukających ją. Chciała krzyknąć ale nie była w stanie. Czuła jak głosy coraz bardziej się oddalają. Zaczęła płakać, a kiedy głosy całkiem ucichły wrócił George.
- Właśnie dlatego nie możemy tu zostać kochanie. - powiedział wyjmując brązową buteleczkę z kieszeni i sącząc nią chusteczkę - Uśpimy cię jeszcze raz na trochę, a kiedy się obudzisz.. wszystko sobie wyjaśnimy.
Jednym szybkim ruchem ręki odkleił srebrną taśmę i już miał przyłożyć do jej ust chusteczkę kiedy się odezwała.
- Nie, błagam... - szepnęła - Będę cicho, przysięgam.. tylko nie to..
- Hm... Masz rację. Mogłabyś mi umrzeć, a to by było za proste, prawda? - uśmiechnął się z powrotem zaklejając ją taśmą, a potem biorąc ją na ręce i niosąc do samochodu, który ukrył w drewnianej stodole. Otworzył bagażnik i mimo jej łez i protestów wrzucił ją do środka i zamknął klapę.
Hermionę ogarnęła przerażająca ciemność. Zaczęła się kręcić na wszystkie strony czując, że ogarnia ją coraz większa panika. Niczego tak bardzo się nie bała jak ciemności i ciasnych pomieszczeń. Za wszelką cenę starała się nie myśleć o dniu, w którym zgubiła się w lochach, jednak jej myśli cały czas krążyły wokół tego. Samochód ruszył, a ona coraz bardziej zaczęła panikować. Czuła, że zaraz się udusi. Nie myśl o lochach, nie myśl o lochach, powtarzała sobie w myślach i nagle kompletnie jej odbiło. Histeryzowała na całego, wiła się i przekręcała na boki. Podkurczyła ręce i z trudem odkleiła plaster ze swoich ust czując, że sznur, którym związano jej ręce przecina jej skórę. Zaczęła oddychać bardzo szybko i mimo tego, że wiedziała, że musi się jakoś uspokoić nie była w stanie tego powstrzymać. Po kilkunastu minutach powietrze zrobiło się nieświeże, a Gryffonka powtarzała sobie, że na pewno nie zabraknie jej tlenu. Przecież to bagażnik. Tylko bagażnik, powietrze jakimś cudem dostaje się do środka. To było naprawdę okropne, a najgorszy ze wszystkiego był strach. Nie wiedziała jak długo tam siedzi, przez chwilę całkowicie straciła kontrolę, a w pewnym momencie nawet przytomność. Kiedy się ocknęła natychmiast ponownie wpadła w panikę, zaczęła płakać i wykręcać sobie ręce byleby tylko uwolnić się z tego przeklętego sznura.
* * *
- Co za kurwa głupi pomysł. - narzekał Blaise kiedy razem z Ginny, Amandą, Cho i Pansy szli w kieruku drugiego miasta. Ich tępo było niesamowicie wolne, ze względu na Ginny, a zachodzące słońce i wysoka temperatura z każdą minutą dokuczały im coraz bardziej. Zbliżali się właśnie do końca miasteczka, a przed nimi rozciągały się wielkie pola kukurydzy. Tym razem jednak to nie Pansy gadała jak nakręcona, a Blaise, który nie mógł wybaczyć reszcie tego, że wysłali go po pomoc z tymi babami. - Wspaniale. Zawsze marzyłem o tym, żeby pobiegać w polu kukurydzy. Dzięki bogu, że w końcu dostałem taką możliwość...
- Może powinniśmy to jakoś ominąć? Chyba lepiej iść otwartym terenem i wiedzieć co się dzieje.. - zaproponowała Amanda.
- No chyba się źle czujesz. - prychnął chłopak - Nie będę nadrabiał kilometrów bo tobie się coś nie podoba.
- Mam na myśli nasze bezpieczeństwo głąbie. - warknęła - Nie wiem czy zdążyłeś zauważyć ale nie mamy różdżki. Nie chciałabym zostać zaatakowana przez jakieś potwory...
- Masz całkowitą rację Amanda! - uśmiechnął się.
- Serio? - zmarszczyła brwi nie wiedząc czy mówi poważnie czy żartuje. Po chwili jednak uśmiechnęła się dumnie.
- Jasne! A w razie niebezpieczeństwa zakopiemy się w piachu. Wspaniały pomysł.
- Ale.. - zaczęła oburzona i zamilkła kiwając do siebie głową. Wyszło więc na to, że ruszyli w kierunku pola kukurydzy, a już po chwili znaleźli się w samym środku wysokiego na dwa, albo więcej metrów gąszczu.

Na początku nawet im się podobało. Słońce nie prażyło ich w plecy, wiatr nie wrzucał piasku w oczy, a oni sami postanowili zrobić sobie chwilę przerwy. Wszystko jednak się skomplikowało kiedy po następnych kilkunastu minutach marszu zdali sobie sprawę, że ktoś za nimi idzie. Najpierw myśleli, że to chora wyobraźnia Pansy, która jako pierwsza doszła do wniosku, że coś jest nie tak, potem jednak usłyszała to również Cho i reszta. Ktoś ewidentnie był gdzieś za nimi i uważnie śledził ich ruchy.
* * *
- To bez sensu. Ona może być wszędzie. - powiedział zrezygnowany Ron siadając na schodach wyjątkowo ładnego domku, który wcześniej musiał być jakimś ekskluzywnym damskim sklepem. Miał drewniane obicie, wyjątkowo piękną altankę przed domem i duże okna. Całość zdobiły suche pozostałości po kwiatach, które znajdywały się w doniczkach na balkonie. Przed nimi był rząd kilku połączonych ze sobą domków w tym bank i siedziba szeryfa. - To jak szukanie igły w stogu siana.

- Musimy coś wymyślić. - mruknęła po chwili Jasmin siadając obok rudzielca - Ten facet na pewno zna to miasto jak własną kieszeń. .. Być może nawet już go minęliśmy.. może mieć nas cały czas na oku... Żeby go przechytrzyć sami musimy zacząć myśleć. Krzyczenie i wołanie Hermiony w niczym nam nie pomoże, a wręcz przeciwnie...
- Może rozstawimy pułapki? - podsunął Teodor.
- To nie jest zły pomysł ale trochę czasochłonny. Możemy jeszcze się rozdzielić.. albo..
- Zacząć zwracać uwagę na szczegóły. - powiedział Harry pokazując palcem na mokrą, jeszcze nie wyschniętą plamę z oleju na ziemi.
- To musiało być chwilę temu skoro jeszcze nie wyschło! - ucieszył się Ray - Widać nawet ślady opon w ziemi! Możemy iść tym śladem!
- Nie wiemy jak daleko się oddalił... - mruknął Teodor - To może być wycieczka na całą noc.. albo i więcej.
- No chyba, że... - zaczął Ron rozglądając się.
- Że co? - zmarszczył brwi Draco, aż w końcu zaśmiał się widząc na co patrzy - Ooo nie, nie, nie Wasley... - powiedział robiąc krok do tyłu - Nie ma szans...
Reszta również podążyła jego wzrokiem, aż w końcu też to dostrzegli i otworzyli usta ze zdziwienia.. albo z przerażenia. Pod małym daszkiem w domku obok stał pomarańczowy volkswagen t2. Był brudny, lekko zardzewiały i wyglądał jakby lada moment miał się rozpaść na kawałki.
- Nie ma mowy! - krzyknęli równocześnie.
* * *
- Witaj ponownie. - usłyszała Hermiona kiedy George ponownie otworzył bagażnik - Widzę, że troszkę się zdenerwowaliśmy cooo? - dodał patrząc na taśmę, którą odkleiła sobie od ust i czerwone ręce od sznura, z którego udało jej się uwolnić - Wyłaź. - rozkazał.
Gryffonka podniosła się, wyszła z bagażnika i natychmiast upadła czując, że popchnął ją przed siebie.
- Do jasnej cholery.. - zaklną podnosząc ją za tył koszulki i ciągnąc za sobą.
Byli na jakiejś małej działce na obrzeżach miasta, na której znajdowały się dwa parterowe domy o kształcie prostokątów. Wokół raczej nie było dużo roślin. Zaledwie kilka drzew i wyschnięta trawa, a na środku pusty plac.
- Nie próbuj uciekać. - powiedział krótko mężczyzna, wepchnął ją do jednego domku i zamknął drzwi po czym zniknął z jej pola widzenia. Hermiona odgarnęła włosy z twarzy i rozejrzała się.
Pomieszczenie było dość duże i miało kilka brudnych okienek, na których tak bardzo osiadł kurz, że zupełnie nic nie było widać. Było bardzo zagracone. Wszędzie stały jakieś deski czy stare meble czekające na naprawę, a w powietrzu unosił się całkiem przyjemny zapach drewna. Na środku stały duże maszyny do cięcia desek, a na stoliku i szafkach zardzewiałe piły i kilka innych narzędzi. Hermiona przeszła na drugą stronę pomieszczenia i skrzywiła się na widok korników pożerających drewniany kufer. Podeszła do okna i przetarła ręką próbując zorientować się gdzie jest. Na zewnątrz jednak kompletnie nic nie było oprócz kilku suchych drzew i pustych pól. Doszła do wniosku, że nie może tak po prostu siedzieć bezczynnie i czekać. Musiała coś zrobić. Pierwszą myślą było "wybij okno i uciekaj gdzie pieprz rośnie", jednak nie byłoby to za mądre. Postanowiła, że weźmie jakieś ciężkie narzędzie i schowa się do szafy, a kiedy George wróci i zacznie jej szukać uderzy go, zabierze mu kluczyki i ucieknie. Nie był to genialny plan ale jedyny jaki miała więc postanowiła spróbować. Szarpnęła za drzwi szafy niestety okazały się zamknięte na klucz. Musiała wymyślić coś innego. Rozejrzała się ponownie i zobaczyła, że po drugiej stronie pomieszczenia są jakieś duże, drewniane i niepomalowane skrzynie. Dopiero kiedy podeszła bliżej zdała sobie sprawę, że to trumny. Niektóre leżały na ziemi, inne stały pionowo. Przyglądała im się chwile i zobaczyła, że za nimi są drzwi. Gdyby tylko udało jej się je przesunąć...
* * *
- Co robimy? - zapytała drżącym głosem Ginny - Nie dam rady uciekać.. - dodała patrząc na swoją nogę.
- Coś wymyślimy... - mruknął Blaise sam do końca nie wiedząc co powinni zrobić - Na razie przyspieszmy.. jak tylko jesteście wstanie.
- Ja mogę biec. Zostawmy Weasleyównę. - powiedziała Amanda.
- Bardziej byłbym skłonny zostawić tutaj ciebie. - warknął podnosząc z ziemi duży kamień i patrząc na niego kiedy usłyszeli za sobą szelest liści. Odwrócili się jak na komendę i zobaczyli przed sobą małego zagubionego kangura, który najwyraźniej odłączył się od reszty i zgubił w wysokiej kukurydzy.
- Boże i o to tyle krzyku? - prychnęła Cho - To ten kangur za nami szedł...
- Głupie zwierze... - podsumowała Amanda.
- Na pewno mądrzejsze od ciebie. - prychnęła Ginny czując, że noga boli ją coraz bardziej - Nie dam rady.. - jęknęła.
- Jeszcze trochę. Wstawaj, dasz radę. - powiedział Blaise kucając przy niej.
- Jasne, tak tylko mówisz, a prawda jest taka, że nie masz pojęcia ile jeszcze musimy iść... Amanda ma rację. Zostawcie mnie tutaj i idźcie po pomoc.
- Yhym.. a ciebie w tym czasie coś pożre. O nie, nie zamierzam być odpowiedzialny za twoją śmierć. - prychnął - Raz, dwa, podnoś się.
- Nie zmusisz mnie do tego żebym szła dalej. Dobrze wiesz, że jestem uparta. - odwarknęła - I tak postawię na swoim.
- To prawda, jednak na mnie to nie działa moja droga. - uciął i dwoma rękami chwycił ją za ręce i podniósł do góry stawiając na nogach - Możesz krzyczeć, protestować, okładać mnie pięściami ale i tak pójdziesz z nami.
- Czy ty naprawdę nie rozumiesz, że..
- Oj przestań tyle gadać. - przerwał jej - Poniosę cię.
- Obejdzie się. - prychnęła oburzona, zrobiła krok i gdyby jej nie złapał upadłaby na ziemię. Podniosła wzrok i popatrzyła na niego zła, dobrze wiedząc, że jest z siebie zadowolony.
- Może jednak? - uśmiechnął się.
Ginny westchnęła ciężko, zmrużyła złowrogo oczy ale również się uśmiechnęła.
- Niech ci będzie.
* * *
- Weasley, mam nadzieję, że wiesz jak się tym poruszać. - powiedział zdenerwowany Draco siadając na tylnym siedzeniu pomarańczowego volkswagena.
- Się wie. - uśmiechnął się do siebie siadając za kierownicą i przekręcając kluczyki, które wciąż były w stacyjce. Harry usiadł obok niego.
- Na pewno? - mruknął - Pamiętasz co było w drugiej klasie? - dodał szeptem.
- Wtedy były inne okoliczności. Teraz jest inaczej.. trochę.. trzeba przekręcić kluczyki iiiii.. tak! - ucieszył się jak silnik odpalił - Teraz sprzęgło, jedyneczka iii gaz!
Ruszyli i już po chwili nabrali pokaźnej prędkości. Wszyscy krzyczeli do Rona to błagając żeby zwolnił, to żeby gdzieś skręcił, to żeby się zatrzymał. On jednak starał się ich nie słuchać i przyspieszając coraz szybciej zrobił kilka próbnych kółek wokół domów, a potem ruszyli śladami land rovera.
- ZWOLNIJ! - ryknął Teodor kiedy o mały włos nie wypadli z zakrętu.
- Łatwo ci mówić stary.. ten grat w ogóle mnie nie słucha! - dodał klnąc pod nosem - Klocki hamulcowe nie działają!
- Jakie kurwa klocki? - zaklną przerażony Teodor zupełnie nie mając pojęcia o czym mówi.
- Zrób cokolwiek i zatrzymaj to! - krzyknął Ray.
- Środkowy pedał! - zawołał Harry.
- TAM KTOŚ STOI WEASLEY! - ryknął nagle Draco pokazując palcem na wprost.
Nagle zobaczyli, że na środku drogi stoi jakaś dziewczyna. W jednej sekundzie wszyscy zaczęli krzyczeć, kląć i piszczeć przekrzykując się wzajemnie. Zrobiło się nie małe zamieszanie.
- HAMUJ! HAMUUUUUUJ!!
- ZATRZYMAJ SIĘ!! STOOP!!
- KURWA, WEASLEY!!
- ZABIJESZ NAS! STÓJ! STÓOÓJ!!
- SKRĘCAJ W BOK! SKRĘCAJ W BOK!! SKRĘCAJ W....
- AAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!!!!!!!! - krzyknęli na końcu wszyscy zasłaniając oczy i kiedy Ron gwałtownie skręcił w bok uderzyli w ścianę drewnianego domu wbijając się do środka...
* * *
"Jeszcze trochę, dasz radę!", mówiła sobie w myślach Hermiona z trudem popychając stojącą pionowo trumnę "Cholera, dlaczego ona jest taka ciężka?", pomyślała ze złością pchając z całej siły i usiłując dostać się do drzwi, które były zaraz za nią. Trumna chwiała się na boki, aż w końcu spadła na drugą otwierając się i wyrzucając na środek martwe ciało jakiegoś mężczyzny.
Grobową ciszę rozdarł jej przeraźliwy krzyk. Krzyczała tak głośno jak tylko pozwalało jej na to gardło. Jeszcze nigdy nie widziała czegoś tak obrzydliwego. Zamknęła oczy, zatkała ręką usta cofając się i czując szybkie bicie swojego serca. Kiedy ponownie otworzyła oczy i spojrzała na martwe ciało zakręciło jej się w głowie i zrobiło słabo. Nie wiedziała co spotkało tego mężczyznę i kto go zabił jednak wiedziała, że jak najszybciej musi się stamtąd wydostać. Chwyciła jakiś ciężki przedmiot, który leżał na jednej z maszyn i z całej siły cisnęła nim w okno, a potem zaczęła wybijać resztę szkieł żeby móc przejść i przy okazji nie pociąć się cała. Nagle drzwi się otworzyły i stanął w nich George. Nie wyglądał na zadowolonego. Szybkim krokiem ruszył w kierunku dziewczyny. Hermiona wyszła na parapet rozcinając sobie rękę i chcąc przeskoczyć na drugą stronę kiedy złapał ją za ramię i z powrotem pociągnął do środka rzucając na podłogę. Gryffonka pisnęła uderzając się w głowę i starając jakoś bronić. Kopnęła go w nogę przewracając i sama podniosła się z ziemi usiłując wstać. To nie było jednak takie łatwe, gdyż on był szybszy i znowu ją przewrócił.
- Miałaś kurwa nie uciekać! - krzyknął uderzając ją w twarz kiedy w końcu udało mu się ją unieruchomić. Hermiona zaczęła krzyczeć i szarpać się na wszystkie strony jednak po raz kolejny uderzył ją w twarz. George podniósł się z ziemi podnosząc ją i ciągnąc za sobą. - Sama tego chciałaś kochana, mogłaś tu grzecznie poczekać, aż skończę robić swoje.. a ty co? Chciałaś uciekać, tak..? No to zobaczysz... Widzę, że poznałaś już Roberta, prawda? - zaśmiał się patrząc na martwe ciało, które wypadło z trumny - Chyba bardzo chcesz zamienić się z nim miejscem, co?
- Nie! - pisnęła z płaczem kiedy kopniakiem przesunął trupa na bok i przewrócił trumnę tak, że teraz leżała na ziemi.
- Trzeba było wcześniej o tym myśleć. - warknął śmiejąc się - Właź do środka. - powiedział.
- NIE! - wrzasnęła Hermiona czując, że nie może oddychać - NIE! Proszę nie! Błagam!
- Zamknij się! - krzyknął zdenerwowany, uderzył ją w głowę i wepchnął do środka, a na końcu zamknął wieko zabijając je wiertarką z gwoźdźmi...
* * *
- Dlaczego się tak uśmiechasz? - zapytała Ginny patrząc na niosącego ją Blaise'a. Byli kilka metrów za Amandą, Cho i Pansy.
- Nie mogę? - powiedział rzucając jej krótkie i niewinne spojrzenie.
- Nie no.. możesz ale.. chciałabym wiedzieć co ci chodzi po głowie. - mruknęła cicho.
- Nie chciałabyś. - powiedział pewnie na co Ginny zmarszczyła brwi uśmiechając się i patrząc na niego z otwartymi ustami.
- Jesteś.. jesteś... - zaczęła jąkając się ale nie wiedziała co powiedzieć więc uderzyła go lekko ręką w klatkę piersiową - Mogłeś chociaż skłamać! - powiedziała oskarżycielskim tonem.
- Dlaczego miałbym to robić? - zaśmiał się.
- Żeby nie wyjść na bezwstydnego zboka? - powiedziała jakby to było oczywiste.
- W tym momencie to ty wychodzisz na bezwstydnego zboka. - mruknął - Ja nic nie powiedziałem.
- Powiedziałeś, że nie chciałabym wiedzieć co ci chodzi po głowie! To jasne, że..
- ..myślę o seksie? - zaśmiał się patrząc na nią.
- Noo.. tak! - zarzuciła również się śmiejąc.
- A jeśli myślałem o czymś innym? - zapytał - Wtedy ty okazujesz się być bezwstydnym zbokiem.
- A myślałeś o czymś innym?
- A jeśli tak?
- A jeśli nie?
- A jeśli tak?
- A jeśli nie?
- To tak czy nie?! - zdenerwowała się.
- Tak.
- O czym więc myślałeś? - zapytała.
- O tym, że mam nieodpartą ochotę zatopić swoje usta w twoich. - powiedział pewnie patrząc jej prosto w oczy. Ginny zarumieniła się odrobinę ale wciąż na niego patrzyła.
- Więc dlaczego tego nie zrobisz? - zapytała zaskakując go.
Chłopak zatrzymał się mrużąc oczy ze zdziwienia i patrząc na nią. Co jak co ale tego to się nie spodziewał. Uśmiechała się słodko czekając na jego ruch. I wcale nie musiała czekać długo bo Blaise postawił ją na ziemi, ujął jej twarz w dłonie i przyciągnął do swojej zachłannie całując i zatapiając rękę w jej rude włosy...