44. Między młotem a kowadłem cz.II

Witajcie! :) Wybaczcie, że nic wcześniej nie napisałam choć dawałam Wam nadzieję ale serio nie miałam jak :(  Dzisiaj wracam z dobrym wspaniałym humorem i mam dla Was nowy rozdział :D Muszę uporządkować swoje pomysły i zapisać je na kartce bo mam prawdziwy chaos w głowie i już wszystko mi się miesza ^^ Dzisiejszy rozdział przerabiałam sto razy i miałam w planie dodać go rano ale ciągle robię jakieś poprawki.. :/ Mam nadzieję, że mi wybaczycie.. A i bardzo dziękuję komentującym za uświadomienie mnie, że Blaise to imię, a Zabini nazwisko. Nie wiedziałam tego, choć książki czytałam miliard razy, przepraszam! :) Miłego czytania życzę! Dziękuję za wszystkie komentarze, jesteście najlepsi, kochani i w ogóle wszystko! :D :*
- - - - - - - - - -
- Do jasnej cholery Weasley! - wymamrotał Draco z tylnego siedzenia kiedy tylko otworzył oczy. Potarł ręką bolącą głowę i wytarł brudną z krwi rękę o spodnie. Nie miał jednak siły żeby wygramolić się z samochodu więc siedział oddychając ciężko i wciąż nie wierząc w to co się przed chwilą stało. Siła uderzenia była tak wielka, że blondyn był pewny, że z samochodu nie zostało kompletnie nic.
Był w błędzie. Samochód wytrzymał znacznie więcej niż można by się spodziewać. A może po prostu dom, w który uderzyli nie był dobrze zbudowany, kto wie, w każdym razie szczęście im dopisało. Wyglądało na to, że wszyscy żyją.
- Kurwa - usłyszeli z końca samochodu ochrypnięty głos Teodora, który najwyraźniej nie był w stanie powiedzieć nic więcej.
- Nic wam nie jest? - zapytał Ray z trudem otwierając drzwi, które nie chciały się otworzyć. Wyszedł na zewnątrz upadając na kolana przez bolącą kostkę. Podniósł się z ziemi, a potem pomógł ze środka wydostać się Jasmin.
- Nie.. - powiedział Draco z trudem się prostując - ale Potter.. wyleciał przez szybę..
Wyszli z samochodu i pobiegli przed maskę szukając Harry'ego, który siedział na ziemi oparty o dużą drewnianą komodę. Wyglądało na to, że wjechali komuś do salonu.
- Żyjesz? - zapytał ze strachem Ron, który sam nie wyglądał najlepiej. Na środku jego czoła malował się wielki odstający guz, powstały zapewne wskutek uderzenia o kierownicę.
- Ta... - mruknął Zielonooki - Wspaniała przejażdżka, nie ma co... Wszyscy cali? - dodał patrząc po reszcie i z ulgą stwierdzając, że nie odnieśli poważnych obrażeń.
- Tak. Oprócz mojej różdżki. - powiedział Teodor podnosząc złamane drewienko i krzywiąc się.
- Wspaniale! Zadowolony z siebie jesteś Weasley?! - prychnął blondyn.
- To nie moja wina, że ten grat nie zahamował Malfoy! - warknął.
- Więc trzeba było nie pakować się za kierownicę!
- Więc trzeba było tam zostać!
- Trzeba.. to było MYŚLEĆ! - warknął blondyn - Może to cię czegoś nauczy... - dodał wskazując na jego czoło.
- Może moja pięść nauczy czegoś ciebie, co Malfoy? - zdenerwował się Ron.
- O! Nie wiedziałem, że jednorożce potrafią mówić.. - mruknął wkładając ręce do kieszeni i marszcząc brwi.
- Uspokójcie się! - zawołał Teodor stając pomiędzy nimi i powstrzymując ich od pozabijania się - Nie czas teraz na kłótnie!
- Gdzie ta dziewczyna, która stała na drodze? - zapytał szybko Ray żeby tylko zmienić temat.
- Jest tutaj. - powiedziała Jasmin za nimi.
Odwrócili się i zobaczyli szczupłą, jasnowłosą dziewczynę ubraną w jeansowe ogrodniczki opuszczone na dół, czerwoną koszulę w białą kratę i letnie ażurowe kozaki w kolorze jasnego brązu. W ręce trzymała słomiany kapelusz i patrzyła na nich ze ściągniętymi brwiami. Od razu dobrze zgadli kim jest. Przypominała im Hermionę. No.. do czasu aż się odezwała.
- Co wy kurwa wyprawiacie?
* * *
- ..ale chyba mnie rozumiesz, prawda? - mówił George siedząc na podłodze, opierając się o ścianę i zapalając papierosa. Przed nim leżała zabita trumna, w której znajdowała się Hermiona. Jej krzyki, płacz i kopanie wnętrza trumny trwało dobrą godzinę. Potem zamilkła, a chłopak założył czarne kosmyki swoich włosów za ucho i zaczął z nią rozmawiać. A raczej mówić do trumny bo nawet nie miał pewności czy dziewczyna go słyszy. Może zemdlała, albo umarła ze strachu. Nie wiedział tego i w tej chwili mało go to interesowało. Zupełnie o tym nie myślał. - Musiałaś wiedzieć, że ten dzień kiedyś nadejdzie. Ukrywałaś się tutaj przez tyle miesięcy, a kiedy zobaczyłaś tych zgubionych uczniów postanowiłaś do nich dołączyć, świetny plan, naprawdę. Znakomicie udawałaś, a w pewnym momencie naprawdę ci uwierzyłem... Teraz już nie dam się zmylić. To przez ciebie straciłem całą rodzinę, przez twoje głupie zabawy i twoich popieprzonych znajomych. Przez was zginęło całe miasteczko, a ten obszar całkowicie zdziczał. Ty głupia idiotko, co ty sobie myślałaś? Mieliśmy wyznaczone granice, gdzie można iść, a wy zwabiliście tutaj te potwory!! - wstał zdenerwowany i zaczął przechadzać się po pomieszczeniu - Nikt nie przeżył!! Wiesz ile czasu zajęło mi zbieranie trupów? Wiedziałem, że wam udało się ukryć, tyle pułapek zastawiałem.. i jak widziałaś wyłapałem kilku twoich durnych przyjaciół. Wszystkich spotkało to na co zasłużyli! - dodał kopiąc martwe ciało, które jakiś czas temu było w trumnie Hermiony. Potem podszedł do innej trumny i pogładził ręką wieko śmiejąc się do siebie. - Tylko tobie zawsze się udawało. Do teraz. Pewnie zastanawiasz się jak to się stało, że ja przeżyłem, co? Powiem ci. Polowałem na kangury, jak to zwykle lubiłem robić. Dla zabawy. - roześmiał się - Zobaczyłem co się dzieje z daleka.. i nie było czasu na nic. Te potwory zabiły wszystkich. ZJADŁY MOJĄ RODZINĘ! PRZEZ CIEBIE! ...Ukryłem się w tych ścierwach w dole, który kilka dni wcześniej wykopałem! TYDZIEŃ TAM LEŻAŁEM! Chyba nie zdajesz sobie sprawy z tego przez co przeszedłem?! Wiedziałem, że wcześniej czy później zginę. Te stwory często tu przyłaziły.. polowały na kangury dlatego jak tylko jakiś się pojawi od razu go zabijam! A jak to coś się zbliża to chowam się do trumien. Na szczęście już nie muszę. Wiesz.. za punkt honoru postanowiłem sobie, że przed śmiercią zrobię jedną rzecz: zabiję ciebie i twoich przyjaciół. I zrobię to, a potem.. potem podam się na tacy tym potworom. Jedyne na czym mi zależy to to żebyś cierpiała, słyszysz mnie?! - uderzył kilka razy pięścią w wieko trumny - Potem pójdę przez pole kukurydzy prosto do Eastfield i zginę... No ale najpierw oczywiście zajmę się tobą.
Wstał, przeszedł pokój kilka razy w poszukiwaniu czegoś, aż w końcu znalazł. Dużą szarą łopatę z drewnianą rączką. Przejechał po niej ręką, uśmiechnął się i wyszedł rzucając niedopalonego papierosa na podłogę.
* * *
- Proszę, proszę.. taka mała, niepozorna i stosunkowo grzeczna dziewczynka.. - skomentował Blaise zakładając Ginny kosmyk rudych włosów za ucho.
- Idziecie?! - usłyszeli zza liści kukurydzy, głos Amandy - Co wy się tak wleczecie?! Jak tak dalej pójdzie to zaraz zobaczymy wschód słońca! - krzyknęła co oczywiście było lekką przesadą. Była noc ale na wschód słońca jeszcze się nie zanosiło.
Blaise przekrzywił głowę przyglądając się Rudej z kącikiem ust uniesionym do góry, aż ponownie wziął ją na ręce i ruszyli za dziewczynami. Mimo, że była noc, nie było aż tak ciemno. Wielki księżyc oświetlał im drogę. Nawet nie sądzili, że kukurydza może być tak wysoka, a momentami ogarniała ich całkowita ciemność. Byli zmęczeni i mieli dość, ale szli dalej zdając sobie sprawę, z tego, że reszta może mieć kłopoty. W końcu jednak dali za wygraną, połamali kilka łodyg kukurydzy i usiedli od razu zasypiając i zapominając o tym, żeby ktoś stanął na warcie.
Tej nocy Ginny obudziła się słysząc jakiś szmer. Natychmiast poderwała się do góry i zaczęła rozglądać. To nie mógł być kangur. Nie tym razem. To coś na pewno było znacznie większe. Nie zastanawiając się długo przysunęła się do Amandy, która leżała najbliżej, zatkała jej ręką usta i obudziła pokazując żeby była cicho i obudziła dwie pozostałe dziewczyny, a ona sama w podobny sposób obudziła Blaise'a. Wszyscy podnieśli się najciszej jak tylko umieli i spojrzeli na siebie ze strachem. Wyglądało na to, że to coś jest coraz bliżej ich.
- Co robimy? - zapytała bezgłośnie Amanda i aż podskoczyła słysząc okropne wycie i sapanie. Teraz nie mieli już wątpliwości, że to jakieś magiczne stworzenie.
- Jeśli ruszymy to nas usłyszy.. - szepnęła ze łzami w oczach Cho.
Blaise przysunął palec do ust dając im do zrozumienia, żeby były cicho, a sam najciszej jak potrafił podniósł się do góry, wyczuł nogą duży kamień i podniósł go.
- Na mój znak.. - szepnął - biegnijcie ile sił w nogach z powrotem do miasta i ukryjcie się gdzieś. Tylko starajcie się zachować ciszę i biec tą przerwą. (od autorki: przerwą czyli pomiędzy jednym rzędem kukurydzy, a drugim. Chyba wszyscy wiedzą jak ta roślina rośnie?:)
- A ja? - zapytała Ginny.
- Spoko, coś wymyślimy. - powiedział, a Ginny spojrzała na niego nie wierząc, że nawet w takiej chwili może mówić coś takiego - Jeśli się zgubimy przybiegnijcie do tego pseudo szpitala, w którym ostatnio widzieliśmy się z resztą. Tam się spotkamy. Gotowe? - zapytał podnosząc rękę z kamieniem.
Pokiwały głową, a on z całej siły cisnął kamieniem w przeciwnym kierunku. Usłyszeli jak dość blisko nich coś zawraca i biegnie w stronę kamienia warcząc okropnie. Blaise odwrócił się do dziewczyn, przyłożył palec do ust i kiwnął głową, a one pobiegły ile sił w nogach. On sam pomógł Ginny wstać, podniósł ją i również zawrócili.
* * *
- Tyle facetów i żaden z was nie umie prowadzić samochodu? - prychnęła dziewczyna podobna do Hermiony - Skąd wyście się wzięli? Kim w ogóle jesteście?
- Jesteśmy.. - zaczęła Jasmin ale nie dane było jej skończyć.
- ..a może to ty nam powiesz kim ty jesteś, co? - warknął zły Draco - Przez ciebie omal się nie zabiliśmy. Nie nauczono cię, że nie wychodzi się na ulicę bez mamusi? Powinnaś się cieszyć, że cię nie rozjechaliśmy.
- Cięty język.. podoba mi się. - mruknęła do siebie i uśmiechnęła się lekko nie spuszczając wzroku z blondyna - Katherine, mieszkam tu. Od zawsze. I cieszę się, że mnie nie rozjechaliście.
- My się zgubiliśmy podczas obozu szkolnego. - wyjaśnił Teodor - Jesteśmy z..
- Anglii. Taa, poznaję ten brytyjski akcent. Kiepsko trafiliście. Z tego miejsca nie ma ucieczki. Nieważne, w którą stronę pójdziecie i tak będziecie mieć kłopoty..
- Reszta naszej grupki poszła do drugiego miasta po pomoc, a my..
- Do drugiego miasta? - zaśmiała się - Jakiego miasta? Eastfield? Hahahah.. idioci..
Spojrzeli po sobie marszcząc brwi. O co u licha jej chodzi? Dziewczyna irytowała ich coraz bardziej. Kolejny złośliwy tekst Draco zagłuszył Ray pytając o to co ma na myśli.
- Ah no tak.. bo wy nic nie wiecie. - prychnęła - W tamtym miasteczku jest hm.. TO.. bo nie wiem do końca  co to jest.. co wybiło całe to miasteczko. Wysokie na dwa metry stwory podobne do ludzi ale z trochę bardziej przerażającymi twarzami.. i trochę bardziej zaawansowanym uzębieniem...
- Coś jak strażnicy lochów w Hogwarcie. - mruknął Teodor do Draco.
- Eee słucham? - zmarszczyła brwi ale najwyraźniej udała, że mówi o jakiejś grze komputerowej bo nie czekając na odpowiedź mówiła dalej - Prawie wszyscy, którzy tutaj mieszkali zginęli. W wiadomościach podali, że to jakieś dzikie zwierzęta z lasu przyniosły śmiertelną chorobę, rozszarpały ludzi, a reszta zachorowała.. ale wiecie.. nie wydaje mi się. To znaczy.. do tej pory myślałam, że ufo nie istnieje.. ale serio myślę, że to coś takiego.. rząd powinien się tym zająć.. ale to dwa takie malutkie miasteczka w środku pustyni, że kto by się przejmował... Pewnie myślą, że sami sobie jesteśmy winni osadzając się w takim miejscu. Kretyni... Możecie uznać mnie za głupią albo nawiedzoną ale przysięgam, że to widziałam. Te stwory pożarły wszystkich! Teraz żywią się kangurami ale tutaj kilka miesięcy żadnego nie widziałam... Dlatego te stwory przeniosły się do innego miasta, tam pożarły ludzi i teraz tam polują na zwierzynę. Jeśli wysłaliście tam przyjaciół to.. już ich raczej nie zobaczycie..
- Co ty mówisz? - powiedział Ron martwiąc się o Ginny - Ale.. ale... - odwrócił się i spojrzał na innych - Aen i Artemis.. przecież mówili, że jest tu drugie miasto...
- Bo jest. A raczej było bo teraz stoi puste. - prychnęła - Słuchajcie, jest tutaj fajny domek, w którym się ukrywam.. były właściciel miał w nim ukryty pokój z łazienką i spiżarnią za regałem. Znakomita kryjówka. Wyglądacie na zmęczonych, chodźcie ze mną, opowiecie jak tu trafiliście i prześpicie się.
- Nie mamy czasu na to! Ktoś musi ostrzec Ginny i resztę! Powinni wrócić! - krzyknął Ron.
- Możesz iść za nimi ale zapewniam cię, że jeśli tylko wkroczyli na pole kukurydzy.. już nie żyją.
Zamilkli. Nikt nie wiedział co powiedzieć. Wyruszyli kilka godzin temu, nie mieli różdżki.. Katherine musiała mieć rację. Stali w ciszy, a każdy z nich przeżywał utratę przyjaciół po swojemu, wewnątrz siebie.
- Musimy jeszcze znaleźć przyjaciółkę. Jest gdzieś w tym mieście. - powiedział Harry ochrypniętym głosem.
- Zgubiła się? Spoko, znam tu każdy zakamarek. Znajdę ją i..
- Nie, nie zgubiła się! Tylko porwał ją jakiś pierdolnięty koleś! - krzyknął Ron, który najwyraźniej musiał się jakoś wyładować. Właśnie dowiedział się, że już nigdy nie zobaczy swojej siostry. Odwrócił się, przeszedł obok rozwalonego samochodu przez dziurę w ścianie i wyszedł na zewnątrz siadając na ganku i patrząc w przestrzeń.
- Co wy mówicie? - zapytała Katherine denerwując się.
- Tak, znaleźliśmy chusteczkę nasączoną chloroformem. - powiedział Ray - A kilka godzin wcześniej nam pomagał.
- Sądząc po twojej minie chyba go znasz. - odezwał się Draco - Zwracał się do niej Katherine, a że była do ciebie podobna najwyraźniej was pomylił. Wiesz coś o tym?
- Nie.. - skłamała co było oczywiste.
Draco nie miał już dłużej siły panować nad sobą. W tej chwili doskonale rozumiał wybuch Rona. On sam przecież dopiero co dowiedział się, że już nigdy nie zobaczy jednego ze swoich najlepszych kumpli. Podszedł do dziewczyny i chwycił ją mocno za nadgarstek wykręcając.
- Słuchaj głupia idiotko, nie mamy czasu na zabawy z tobą! Nie będziemy się pieprzyć i prosić cię byś udzieliła nam jakikolwiek informacji! Więc albo nam powiesz gdzie ten skurwiel ją zabrał albo przysięgam zrobię ci krzywdę! I nie radzę ci sprawdzać czy mówię prawdę! Dlatego ostatni raz pytam: WIESZ GDZIE ONA JEST?!
Katherine spojrzała na innych oczekując jakiejś pomocy, protestu z ich strony jednak oni ani drgnęli. Wszyscy stali nieruchomo i najwyraźniej całkowicie zgadzali się z zachowaniem Dracona. W końcu zrezygnowana dziewczyna pokiwała głową, a blondyn puścił jej rękę.
- Prowadź. - powiedział Harry.
- T-to trochę.. daleko. - odpowiedziała cicho jąkając się. Nie była już tak pewna siebie jak na początku, a wręcz przeciwnie, wyglądała na przerażoną.
- Więc lepiej znajdź skrót. - warknął Draco i chwilę później ruszyli.
* * *

(klik: http://www.rainymood.com/)

Głośny trzask przerwał ciszę jaka panowała w małym miasteczku, a sekundę później zaczął padać deszcz. Drzewa i inne rośliny gięły się na wszystkie możliwe strony i tańczyły tak jak zagrał im wiatr, a czarne chmury zebrały się na niebie przysłaniając niedawno wyłaniający się księżyc. Dało się dostrzec błysk, a potem następny, aż w końcu kolejny głośny grzmot, który powiadomił miasto, że nadchodzi burza i to nie taka zwykła. Kałuże przysłaniały ulice, a błyskawice co chwila rozświetlały szare niebo. Temperatura powietrza spadła i zrobiło się bardzo, bardzo zimno i nieprzyjemnie. Deszcz z pewnością utrudniał poszukiwania Hermiony ale był też ktoś komu nie przeszkadzał.
A wręcz przeciwnie.
George odgarnął czarne włosy z twarzy i spojrzał w niebo uśmiechając się do siebie. Zamknął na chwilę oczy delektując się przyjemnym dla niego dotykiem zimnego deszczu, po czym wrócił do wcześniejszego zajęcia. Dokładnie tak wyobrażał sobie ten dzień. Namoknięta ziemia ułatwiła mu kopanie głębokiego na półtora metra dołu. Był cały brudny z błota i zmęczony ale nie przestawał. Chciał żeby w końcu wszystko przebiegło po jego myśli. W końcu po ponad godzinnym kopaniu udało mu się wykopać zadowalający go dół, a złamana łopata poinformowała, że należy przestać i zająć się czymś innym. Wrócił więc do szopy, podszedł do trumny, której znajdowała się Hermiona i zaczął ją ciągnąć na zewnątrz.
- Co się dzieje? - usłyszał po chwili ciche pytanie zadane drżącym i przerażonym głosem - C-co chcesz zrobić? - dodała płacząc.
Nie odpowiedział. Ciągnął trumnę przez błoto w stronę rowu, który wykopał. Hermiona słyszała grzmoty burzy i dźwięk kropel deszczu uderzających o drewnianą pokrywę. Bała się. Nie, była całkowicie przerażona. Jak jeszcze nigdy w życiu. Nie mogła myśleć, nie mogła oddychać. Serce waliło jej jak szalone, a ona sama nie widziała kompletnie niczego. O ile wcześniej kiedy ją zamknął była przestraszona to teraz bała się sto razy bardziej. Sama świadomość, że znajduje się w trumnie, w której chwilę wcześniej był trup, a ona sama lada moment zostanie zakopana sprawiła, że całe jej ciało dygotało jak szalone. Nagle wróciły do niej wszystkie najgorsze wspomnienia, jak zgubiła się w lochach, jak wiózł ją w bagażniku.. i to pierwsze, najgorsze - od którego wszystko się zaczęło. Próbowała oddychać szybko, za szybko, jednak nie była w stanie nabrać do ust powietrza.
- Proszę - powiedziała bardzo cicho. Chciała dodać coś jeszcze, powtórzyć to głośniej ale nie mogła. Nie umiała. Nagle ogarnęła ją cisza, a trumna została położona na ziemię. Przez chwilę zupełnie nic się nie działo. Gdzie on jest? Co on robi? Te myśli nie pozwalały Hermionie się uspokoić. W końcu ponownie usłyszała szarpnięcie i poczuła uderzenie trumny o podłoże. Co się stało? Zadała sobie pytanie w myślach, gdy usłyszała uderzenie czegoś twardego o pokrywę. Potem jeszcze raz i ponownie. Całkowicie straciła zdolność do wszystkiego. Panika jaka ją ogarnęła była tak wielka, że zupełnie nie wiedziała co się z nią dzieje. Nie wiedziała co robi, gdzie jest ani kim jest.
Grzebał ją żywcem.
* * *
- Całe szczęście, że się rozpadało! - zawołał Blaise wchodząc do jakiegoś domku na skraju miasta, robiąc chwilę przerwy i kładąc Ginny na nogi.
Dom wyglądał naprawdę pięknie. Był duży, miał ogromną werandę i wysokie okna. Widać właściciel był bogaty i bardzo o niego dbał. W środku aż roiło się od antycznych mebli i wspaniałych obrazów, a na półkach stało kilka dużych, solidnie wykonanych rzeźb. Ze ściany nad kominkiem przyglądała im się czaszka jelenia przybita do deski, a po przeciwnej stronie tykał piękny złoty zegar.
- Myślisz, że go zgubiliśmy? - zapytała Ginny siadając na brązowej, skórzanej kanapie i wyciskając z wody swoje rude włosy.
- Na sto procent, a już na pewno nie usłyszy nas przez deszcz. Mam tylko nadzieję, że dziewczynom udało się uciec. Musimy się dostać do tego szpitala i na nie poczekać. - powiedział podchodząc do okna - Kurwa... - dodał po chwili natychmiast oddalając się od szyby - Mamy problem.
- Co jest? Co się dzieje? - zaniepokoiła się próbując wstać ale chłopak ją zatrzymał pokazując palcem żeby była cicho.
- Przyszły za nami. - powiedział.
- Ile? - zdenerwowała się.
- Siedem. - mruknął patrząc na nią.
- Wejdą do środka?
Chłopak wychylił głowę i zerknął na zewnątrz starając się pozostać niezauważony. Siedem dwumetrowych stworów z długimi rękami i pazurami zbliżało się do budynku. Ciało miały porośnięte futrem, a duże żółte zęby wystawały im z ust. Wyglądało również na to, że nie były głupimi istotami, gdyż porozumiewały się ze sobą dziwnym warczeniem. Najwyraźniej dostrzegły mokre ślady butów na werandzie, ponieważ szły prosto w ich stronę.
- Tak. - powiedział po czym podszedł do niej i pomógł jej wstać.
- Co robimy? - zapytała zrozpaczona.
- Na górę. - szepnął rozglądając się i nie znajdując innego wyjścia jednak było już za późno.
Podchodząc do schodów ryzykowaliby tym, że zostaną zauważeni. Cofnęli się więc do tyłu chcąc schować się pod duży stół nakryty obrusem sięgającym do ziemi, kiedy Ginny dotknęła małej złotej rzeźby chcąc się jej przytrzymać. Coś wydało cichy dźwięk i duży regał z książkami uchylił się odsłaniając wąskie przejście do ukrytego pokoju. Spojrzeli na siebie i nie wahając się ani chwili weszli do środka i zasunęli regał z powrotem.
Wyglądało na to, że byli bezpieczni. Usiedli na zielonej kanapie słysząc warczenie po drugiej stronie ściany. Bali się ze sobą rozmawiać, nie wiedzieli ile siły mają te stworzenia i nie chcieli zostać usłyszani. Nie pozostawało im więc nic innego jak cierpliwie czekać, aż sobie pójdą. Siedzieli i siedzieli, aż w końcu Ginny oparła się o ramię chłopaka i zasnęła, a kiedy ponownie otworzyła oczy zdała sobie sprawę, że śpi z głową na jego kolanach. Nagle zrobiło jej się strasznie zimno. I nic dziwnego, ich ubrania były przemoczone do suchej nitki. Podniosła się cicho nie chcąc go obudzić, aż zobaczyła, że nie śpi.
- Przepraszam. - powiedziała lekko zmieszana jednak uśmiechnęła się widząc jego uśmiech na jedną stronę twarzy. Potem każde z nich wzięło szybki prysznic (osobno!), wysuszyli swoje mokre ubrania i czekali wciąż bojąc się wyjść na zewnątrz.
* * *
- Daleko jeszcze? - zdenerwował się Ron. Był cały mokry i wściekły, a deszcz jeszcze bardziej pogarszał jego humor - Może ty prowadzisz nas całkowicie w inne miejsce, co? Widać nie uśmiecha ci się iść dalej...
- Jeszcze trochę. - powiedziała Katherine.
- Jak to się w ogóle stało, że te stwory was zaatakowały? - zapytał Teodor - Dlaczego to miasto jest puste? Dlaczego ty i ten popierdoleniec żyjecie?!
Dziewczyna wzięła głęboki oddech i spojrzała na niego ze złością.
- Kiedyś wybraliśmy się z przyjaciółmi na wycieczkę samochodem. Był to oczywiście mój pomysł. Pojechaliśmy do lasu, do którego wszyscy zabraniali chodzić. Nie wiedzieliśmy dlaczego, uważaliśmy, że to bzdury.. eh... - ucięła smutniejąc - Młodzi i głupi.. uważaliśmy, że zasady są po to by je łamać. No i poszliśmy. Na początku świetnie się bawiliśmy, widzieliśmy tyle nowych rzeczy.. starą świątynię Meduzy z pięknym i strasznym kamiennym ogrodem.. wszyscy o tym zawsze opowiadali.. oczywiście weszliśmy do środka, tam znaleźliśmy mapę lasu.. no to pojechaliśmy i w pewnym momencie zaczęły się komplikacje.. zobaczyliśmy te stwory. Zaczęliśmy uciekać.. gdybyśmy nie byli samochodem pewnie już byśmy nie żyli. Zawróciliśmy do miasta. Do głowy nam nie przyszło, że to coś za nami przyjdzie.. i to w takich ilościach.. było ich z pięćdziesiąt.. albo więcej.. to było okropne. Wybiły całe miasto. Myśleliśmy, że nie przeżył nikt, a my sami schowaliśmy się w domu jednego z kumpli, o którym wam mówiłam, to tajne przejście za regałem, wiecie...
- Co było później? - zapytała Jasmin.
- Kiedy wyszliśmy wszyscy byli martwi, a na zewnątrz panowała przerażająca cisza. Zaczęliśmy przeszukiwać domy, aż spotkaliśmy tego kolesia, George'a. Kiedy powiedzieliśmy mu, że to my byliśmy na tej wyprawie wpadł w szał! Powiedział, że nas zabije, że przez nas nie żyje cała jego rodzina i ukochana, która była w ciąży.. to było straszne. Uciekliśmy, a potem zaczęły się dziać dziwne rzeczy. Na przykład na jedną dziewczynę wylał się kwas kiedy przeszukiwaliśmy sklep żeby zdobyć jedzenie.. wyglądało to tak jakby ktoś zastawił pułapkę. Umarła. Ale to nie koniec.. dzień później kolega poszedł się rozejrzeć. Czasami robiliśmy takie wyprawy żeby sprawdzić czy wszystko wokół jest w porządku. Nie wrócił. Została nas trójka i w końcu dwoje pozostałych również zginęło. Od tamtej pory przysięgłam sobie, że będę ostrożna.  Nie wychodziłam więc nigdzie, zgromadziłam tylko zapasy jedzenia. W końcu doszłam do wniosku, że tak dłużej być nie może. Chodziłam nocami dokładnie zapoznając się z miasteczkiem. Obserwowałam go z dachu budynku.. widziałam jak mnie szuka, jak zastawia pułapki. No i tej nocy szłam po jedzenie kiedy omal mnie nie rozjechaliście.. naprawdę powinniście nauczyć się prowadzić.
- Wzruszająca historia. - warknął Ron, który wciąż był wściekły. Mimo tego, że z zaciekawieniem łykał każde jej słowo udawał, że nic go to nie interesuje. Wewnątrz siebie wciąż był zrozpaczony po stracie Ginny, a w duchu przysiągł sobie, że nie może stracić Hermiony. Postanowił, że zrobi wszystko byleby tylko ją uratować.
- To tam. - powiedziała nagle Katherine zatrzymując się i pokazując na dwa budynki oddalone od nich o jakiś kilometr, może mniej - Tu chyba się kończy moja wycieczka.. - dodała odwracając się ale Draco z Harrym stanęli jej na drodze.
- Pójdziesz z nami. - powiedzieli, a ona uśmiechnęła się.
- No dobrze. - warknęła. Ruszyli prosto i nie minęły dwie minuty, a ona odwróciła się i pobiegła w przeciwnym kierunku zostawiając ich samych.
- Kurwa! - krzyknął Ron i już miał puścić się za nią biegiem kiedy Ray go zatrzymał.
- Zostaw, nie mamy czasu. - powiedział i ruszyli w kierunku domków.
- Pasowałoby wymyślić jakiś plan.. - szepnął Harry.
- Myślicie, że jest w środku? - zapytał Ray - Może dwie osoby zostaną z tyłu w razie gdyby chciał uciec przez okno?
- Świetny pomysł. Ray, Ty i Jasmin zostaniecie z tyłu.. poradzicie sobie jakoś jeśli będzie biegł? - zapytał Teodor patrząc niepewnie na Jasmin. - Super. - dodał widząc jak kiwa głową - Draco, Harry i ja wejdziemy  drzwiami.
- A ja? - zapytał Ron.
- Samochód. Przypilnujesz samochodu. Jeśli będzie chciał uciec na pewno tam pobiegnie. W porządku?
Pokiwali głowami, a chwilę później zakradali się najciszej jak potrafili w kierunku budynków. Zajrzeli za okno jednak w środku było ciemno i zupełnie nic nie było widać. Rozdzielili się więc tak jak ustalili.
- Na trzy. - szepnął Harry kiedy byli już pod drzwiami. - Raz.. dwa.. trzy! - krzyknął i niemal wyważyli drzwi wpadając do środka. George był w środku. Zaczęły się krzyki, rzucanie ciężkimi przedmiotami i chwilę później mężczyzna wybiegł z budynku.
Harry, Ron, Draco, Teodor, Jasmin i Ray podbiegli do nich pytając co się stało kiedy dostrzegli leżącego na na ziemi przy samochodzie Georgea, a nad nim Rona przygniatającego go do ziemi. Facet już miał podbite oko, a jego nos mocno krwawił.
- Jest. - powiedział zadowolony Ron, a po chwili wrócili do budynku, gdzie przywiązali go do krzesła.
- Draco, Ray, Jasmin.. rozejrzyjcie się i poszukajcie Hermiony. - powiedział Teodor.
- Gdzie ona jest? - zapytał Harry starając się być spokojny.
George roześmiał się śmiechem, który sprawił, że po ich plecach przebiegł dreszcz. Nie odpowiedział. Kilka minut później wróciła reszta oznajmiając, że nigdzie jej nie ma. Robiło się coraz bardziej nieprzyjemnie, a oni zaczęli czuć się niepewnie.
- Gdzie ona jest?! - krzyknął Ron uderzając go pięścią w twarz z taką siłą, że przewrócił go i krzesło do którego był przywiązany na ziemię.
- Pierdol się. - usłyszał w odpowiedzi kiedy Teodor z powrotem postawił krzesło prosto. Ron złapał się za głowę i przeszedł po pomieszczeniu kilka razy czując, że traci zdolność myślenia.
- Słuchaj - zaczął Teodor kiedy George znowu zaczął się śmiać - albo nam powiesz gdzie..
- Kurwa! - krzyknął Draco tracąc cierpliwość - Takie to dla ciebie śmieszne?! Myślisz, że będziemy tracić na ciebie czas?! Ostatni raz pytam: GDZIE ONA KURWA JEST?!
- Nie żyje. - odpowiedział ze śmiechem, a śmiał się tak głośno i przerażająco, że Jasmin poczuła gorycz spływającą do żołądka.
Draco podszedł do stołu chwytając jakiś duży, ciężki, metalowy przedmiot, a George po raz pierwszy spojrzał na niego ze strachem. Do tej pory nie sądził, że są w stanie zrobić mu cokolwiek.
- Odłóż to. - powiedział zły i przerażony.
- Nie chcesz mówić? - syknął całkowicie wkurzony chłopak - W porządku. Miałeś swoją szansę. Widzisz to? - powiedział podnosząc do góry metalowy przedmiot - Piękny, prawda? Zaraz będziesz miał z nim bliskie spotkanie..
- ..co ty robisz?! Niee.. - krzyknął George kiedy Draco się zamachnął i chwilę później usłyszeli najbardziej żałosny krzyk jaki w życiu słyszeli. Blondyn uderzył go w przywiązaną rękę i najwyraźniej złamał mu tym wszystkie kości.
- Draco! - pisnęła Jasmin zatykając sobie ręką usta.
- Zaczniesz w końcu gadać? - zapytał Harry ale ten nie odezwał się. Płakał. Płakał z bólu i wył w niebogłosy niemiłosiernie. Zawodził tak bardzo, że nie dało się usłyszeć nic innego.
- A może chcesz dostać w drugą rączkę, co? - powiedział Draco śmiejąc się i przykładając przedmiot do jego drugiej ręki, a że nie uzyskał odpowiedzi znów go uderzył i znów połamał mu kości - Skoro tak się chcesz bawić to nie ma sprawy. Daję ci ostatnią szansę, a następne w co wyceluję masz między nogami... Gdzie ona do jasnej cholery jest?
George znowu nie odpowiedział. Tym razem chyba po prostu nie był w stanie. Prawdopodobnie nawet nie dotarło do niego to co Draco właśnie powiedział. Dygotał na całym ciele i wył z bólu. Blondyn po raz kolejny podniósł do góry przedmiot i już miał uderzyć kiedy Ray go zatrzymał i odsunął popychając lekko do tyłu.
- Co ty robisz? - zdenerwował się Draco.
- Zostaw, wystarczy już. - powiedział cicho Ray wskazując głową na Jasmin, która stała pod ścianą, płakała i cała się trzęsła, a jej twarz była blada jak kartka papieru, z oczami wielkimi jak spodki.
- Boże drogi... - usłyszeli nagle łamiący się głos Rona - On ją zakopał..