50. Kiedy cieszysz się jak głupiec pozwól by cię to opanowało. Kiedy wszystko się kończy musisz to zrozumieć.

No i w końcu przyszedł czas na ostatni rozdział w tej części :) Mimo tego iż pewnie zakończenie trochę Was zaskoczy mam nadzieję, że się spodoba. Bardzo się starałam, jak wyszło - sami oceńcie. Następny rozdział pojawi się jak sobie wszystko poukładam w głowie (ciężko mi określić kiedy więc musicie sprawdzać:). Ale zanim go dodam będzie jeszcze notka specjalna :)) Pozdrawiam Was serdecznie i życzę miłego czytania! ;*
- - - - - - - - - -
Sprawa z różowym profesorem Snape'm była niesamowitym wydarzeniem. W Hogwarcie jeszcze nigdy nikt nie ważył się wykręcić żadnego numeru nikomu z kadry nauczycielskiej. Najgorsze (albo najlepsze) było to, że eliksir i zaklęcia, które zostały użyte do stworzenia tej mikstury zawierały składnik utrwalający. Czyli przywrócenie normalnego koloru włosów nauczyciela eliksirów wcale nie było takie łatwe. Ku uciesze Gryffonów nie udało się złapać sprawcy, a jako że był to ostatni dzień w Hogwarcie nie było czasu na prowadzenie śledztwa. Dopiero kiedy Puchar Domów został przyznany Gryffonom, a pociąg Hogwart express ruszył, wyszło na jaw coś co dla wielu i tak było już oczywiste - że sprawcami są Fred i George Weasley. W pociągu panowała wesoła atmosfera, a bliźniacy urządzili sobie imprezę. Nie wiadomo skąd zamiast soku z dyni pojawił się alkohol, a z jednego ze środkowych przedziałów głośno dudniła muzyka. Co jak co ale bliźniacy się postarali i zakończyli ten rok tak, że na pewno zostaną zapamiętani na bardzo długo.
- Dobra kociaki, jedziemy z koksem! - krzyknął George.
- Że co? - zmarszczył brwi Fred, a drugi wzruszył ramionami.
- A bo ja wiem? Usłyszałem kiedyś jak ojciec bawił się mugolskim telewizorem.
- Aaaa dobre, dobre! - podchwycił od razu George - No co jest z wami? Tańczymy!
Kiedy Fred zaczął tańczyć do piosenki Van Halen - Jump przyłączyli się wszyscy, którzy znajdowali się w pobliżu. Zarazili pozytywnym humorem niemal cały pociąg, a uczniom już zaczęło ich brakować. Bez nich Hogwart na pewno nie będzie taki sam. No.. chyba, że znajdą się następcy.
Ginny niemal umarła ze śmiechu kiedy jeden z jej braci chwycił miotłę i zaczął śpiewać i udawać, że gra piosenkę Led Zeppelin - Whole Lotta Love. Wywijał przy tym włosami na wszystkie strony i krzyczał na cały korytarz pociągu.
- Zazdroszczę ci. - usłyszała nagle Ruda po czym spojrzała na Padmę z uśmiechem - Chciałabym mieć takich braci. No nie mogę.. - dodała śmiejąc się - Są wspaniali.
- Czasami są nie do wytrzymania.. ale to właśnie kocham w nich najbardziej.. wariaci. - wyszczerzyła zęby - Chodź poszukamy babki ze słodyczami. Mam ochotę na coś słodkiego. - powiedziała i ruszyły prosto korytarzem.
W tej samej chwili z naprzeciwka szedł Blaise. Byle jak zapięta koszula opinająca się na jego ciele sprawiła, że wyglądał niesamowicie seksownie. Szedł trzymając ręce w kieszeniach i rozmawiając o czymś z Ray'em. Po nim również było widać, że ma dobry humor. A nawet bardzo dobry. Śmiał się głośno szczerząc przy tym białe zęby. Kiedy mijali się z Ginny zamilkł na chwilę i uśmiechnął się na jedną stronę twarzy patrząc prosto w oczy rudej.
- Okeej... - powiedziała powoli Padma kiedy tylko ich minęli - Co to było?
- Hm? Co takiego? - zdziwiła się Ginny.
- Eee no właśnie to? - powiedziała zatrzymując koleżankę i patrząc na nią uważnie - Dlaczego Blaise Zabini TAK na ciebie popatrzył?
- Jak? - zaśmiała się ruda lekko się przy tym rumieniąc.
- Nooo ty mi powiedz? Bo coś ci chyba tym spojrzeniem przekazał!
- Coo? Nie wiem o czym mówisz.. po prostu się do mnie uśmiechnął..
- Tak i przy okazji zasygnalizował, że ma na ciebie ochotę?
- Padma!
- No mów o co chodzi!
- No dobra. - powiedziała zrezygnowana Ginny i powiedziała przyjaciółce o tym co zdarzyło się na obozie.
- CO?! - Padma wyszczerzyła oczy - Całowałaś się z nim?! Cholera czemu ja nigdy nie mam takiego szczęścia? I jak było? Jesteście teraz razem? Czemu popatrzył się na ciebie tak jakby chciał cię zjeść?
- Nie jesteśmy razem, zgłupiałaś? Po prostu.. nie wiem jak to określić. Dobrze nam się ze sobą rozmawiało wczoraj.. gdyby nie Ron. - przewróciła oczami - Ten to się zawsze uczepi. W każdym razie Blaise mu powiedział, że zakazany owoc smakuje najlepiej. - zaśmiała się - Dlatego pewnie teraz popatrzył się na mnie tak.. znacząco.
* * *
Draco siedział sam w przedziale opierając się o szybę i patrząc na drzewa, które jedynie migały mu przed oczami. Czuł się okropnie. W końcu jego humor sięgnął dna.

Oasis - Don't go away

Cold and frosty morning there's not a lot to say

About the things caught in my mind

And as the day was dawning my plane flew away

With all the things caught in my mind

I don't wanna be there when you're coming down

I don't wanna be there when you hit the ground

...

Damn my situation and the games I have to play

With all the things caught in my mind

Damn my education I can't find the words to say

About the things caught in my mind

I don't wanna be there when you're coming down

I don't wanna be there when you hit the ground

Chłopak wciąż miał przed oczami wczorajszy wieczór i choć chciał i próbował, nie mógł przestać o tym myśleć. Nie takiego zakończenia roku się spodziewał.

- POWEDZ MU TO HERMIONA! - krzyknął Rudy potrząsając nią lekko.

- Co ty robisz Weasley?! Już całkowicie cię popierdoliło?! PUŚĆ JĄ! - zawołał wyprowadzony z równowagi blondyn podnosząc różdżkę.

- POWIEDZ MU, ŻE CHCESZ ŻEBY CIĘ ZOSTAWIŁ! - powtórzył Ron.

I wtedy kiedy Draco otworzył usta żeby rzucić w Rona jakimś zaklęciem usłyszał cichy głos Gryffonki.

- Zostaw mnie. - powiedziała.

- Słucham? - zapytał całkowicie zbity z tropu. Był pewny, że Hermiona tego nie powie.

- Chcę żebyś mnie zostawił. - powtórzyła dziewczyna nie patrząc na niego.

Westchnął głęboko i przetarł zamknięte oczy opuszkami palców. W jednej chwili przeleciał mu przed oczami cały rok. Zadziwiający był dla niego fakt jak dobrze pamięta każdy moment spędzony z akurat tą dziewczyną. Ich ostra wymiana zdań pierwszego dnia w pociągu, potem wspólne hodowanie tej głupiej rośliny na zielarstwo, które skończyło się liściem w jego policzek.. potem ich spotkanie w sowiarni... łazienka prefektów... lochy, bal integracyjny... Przypomniał sobie jak powiedział do Blaise'a, że największą karą dla Hermiony będzie to jak się w nim zakocha. Szkoda, że w tej sytuacji to on czuł się ukarany.
* * *
- Świetnie to wymyślili! Tego nikt się nie spodziewał.. to znaczy.. wiedziałem, że coś knują ale nie przypuszczałem, że posuną się tak daleko! - śmiał się Ron. Razem z Harrm, Hermioną, Nevillem, Ginny i Padmą siedzieli w jednym przedziale rozmawiając żywo. Nie wszyscy jednak mieli coś do powiedzenia. Hermiona siedziała w bezruchu patrząc na swoje ręce i nie odzywając się ani słowem. Nie myślała kompletnie o niczym, a w głowie miała pustkę.
- Hermiona, wszystko w porządku? - usłyszała głos Neville'a.
Tak bardzo nienawidziła tego pytania i nie chciała na nie odpowiadać.. a w ostatnim czasie non stop słyszała tylko to. "Hermiona, wszystko w porządku?", "Hermiona może czegoś potrzebujesz?", "Jak się czujesz Hermiona?"..tylko jedna osoba, która ją zobaczyła nie zapytała o to. Draco Malfoy. Na samą myśl o nim poczuła dziwną pustkę i momentalnie przypomniała sobie jego kiedy odchodził jak powiedziała, żeby ją zostawił.
- Hermiona? - powtórzył Harry patrząc na nią ze współczuciem.
Pokiwała głową.
- Pójdę.. pójdę do łazienki. - wymyśliła żeby tylko móc wydostać się stamtąd na chwilę.
- Pójdę z tobą. - powiedziała od razu Ginny, która wychwyciła znaczące spojrzenie Rona.
Gryffonka odwróciła się i spojrzała na niego, a potem znów na Rudą.
- Poradzę sobie. - odpowiedziała - ...I chcę iść sama. - dodała widząc, że Ginny zamierza powiedzieć, że i tak też musi iść.
Zrezygnowana dziewczyna usiadła z powrotem patrząc przepraszająco na Rona i Harry'ego, a Hermiona rozsunęła drzwi i wyszła na korytarz.
* * *
Drzwi rozsunęły się z hukiem i do środka przedziałi wpadł Blaise, któremu humor jak zwykle dopisywał. Opadł na miejsce na przeciwko Draco i zaczął gadać. Ray, który wszedł zaraz za nim uśmiechał się pod nosem i śmiał słysząc jakie pierdoły opowiada jego kolega.
- Blaise.. naprawdę.. skończ już. - zaśmiał się Ray - Nie mam siły cię już słuchać.
Czarnoskóry zaśmiał się głośno po czym spojrzał na Draco.
- A tobie co? - zmarszczył brwi - Chory jesteś?
- Nie jestem. - odpowiedział blondyn przenosząc na niego swoje spojrzenie. Liczył na to, że taka odpowiedź wystarczy jednak już chwilę później zdał sobie sprawę, że Blaise'a nie da się tak po prostu zbyć.
- Więc co ci jest?
- Nic, daj mi spokój. - uciął z powrotem znajdując ciekawy obiekt za oknem.
- No ale jeśli nic to czemu się tak zachowujesz? To chyba jednak coś jest?
- Blaise.. - zaczął Ray ale nie skończył bo wyprowadzony z równowagi Draco podniósł się z miejsca.
- Kurwa, jak mówię, że nic to znaczy, że nic! - warknął, otworzył drzwi i wyszedł na korytarz zdenerwowany.
Kiedy zatrzasnął za sobą rozsuwane drzwi i podniósł głowę zobaczył Hermionę, która właśnie miała wchodzić do swojego przedziału kilka drzwi dalej. Kiedy tylko go zobaczyła zatrzymała się. I w tej właśnie chwili przyszło jej do głowy, że rzeczywiście bardzo chciałaby z nim porozmawiać. Pomyślała, że może powinna do niego podejść i kiedy tylko miała zrobić krok do przodu zza drzwi wyszedł Ron.
- Wszystko w porządku Hermiono? Czemu tak stoisz? - zapytał, a kiedy podniósł wzrok od razu dostał odpowiedź - On znowu cię nachodzi? Wejdź do środka. - powiedział i delikatnie popchnął przyjaciółkę do przedziału. Potem zasunął za nią drzwi i spojrzał na blondyna. - Możesz ją w końcu zostawić w spokoju Malfoy? Zawsze wiedziałem, że jesteś kretynem ale dobrze wiesz co ją spotkało więc po cholerę chcesz dolewać oliwy do ognia? Nie widzisz, że ona sobie kompletnie nie radzi?! Kiedy na obozie twoja siostra została zaatakowana przez tego cholernego Zwodnika to jej pomogłem, a nie stanąłem nad nią i dobiłem. W ramach wdzięczności po prostu mógłbyś odwalić się od Hermiony! Tym bardziej, że sama wyraźnie powiedziała, że tego chce. Chce żebyś dał jej spokój! Na tyle chyba cię stać, co? Bo ja dobrze wiem co kombinujesz.. chcesz żeby całkiem się posypała i psychicznie załamała ale powiem ci, że nie pozwolę ci na to. Ani ja ani Harry. Dlatego jeszcze raz do niej podejdziesz, odezwiesz się albo nawet wyślesz list to przysięgam ci, że zrobię ci z dupy jesień średniowiecza i własna matka cię nie rozpozna. Mam nadzieję, że zrozumiałeś. - powiedział i nie czekając na odpowiedź wszedł z powrotem do przedziału.
- Zrozumiałem... Zrozumiałem. - powiedział do siebie blondyn, odwrócił się i poszedł korytarzem przed siebie.
Był strasznie zły, a to co powiedział Weasley jeszcze bardziej go dotknęło. Tak, zrozumiał i przyjął do wiadomości fakt, że Hermiona chce, żeby się odwalił. Otworzył drzwi łazienki i wszedł do środka chcąc się trochę uspokoić. Odkręcił wodę, oparł się rękami o umywalkę i spuścił głowę patrząc na silny strumień wody i przeklinając pod nosem ten cały rok.
- Ktoś tu chyba ma zły humor. - usłyszał irytujący głos po swojej lewej stronie i zdał sobie sprawę z tego, że nie zauważył znajdującej się w środku Amandy. Dziewczyna stała przy odsuniętym oknie i paliła papierosa przyglądając mu się uważnie.
Draco podniósł głowę rzucając jej krótkie spojrzenie. Powoli wypuszczała dym ze swoich ust i patrzyła na niego tym bezczelnym wzrokiem, który jeszcze bardziej doprowadzał go do szału.
- Zapal sobie. - powiedziała podając mu swojego papierosa - To dobry sposób na stres.
- Powiedzmy, że znam lepsze sposoby. - powiedział, wziął z jej ręki papierosa, wrzucił go do otwartej toalety, a następnie popchnął dziewczynę na ścianę i zbliżył swoją twarz do jej na odległość kilku centymetrów.

Nine Inch Nails - Closer (Director's Cut)

Uśmiechnął się na bok patrząc w jej lekko zdziwione oczy po czym przeniósł swoje spojrzenie na jej usta, a potem przyciągnął je do siebie i zachłannie pocałował. Amanda zatopiła długie paznokcie w jego jasnych włosach z tyłu głowy i odwzajemniła głęboki pocałunek.
- Dobrze cię wczoraj podsumowałam. - powiedziała cicho uśmiechając się przy tym.
- Zamknij się - szepnął Draco podnosząc ją za tyłek i kładąc na półce obok umywalki, a potem szybko całując jej szyję i rozpinając bluzkę.

I broke apart my insides 

(Help me...)

I've got no soul to sell

(Help me...)

The only thing that works for me 

Help me get away from myself

* * *
- Już nie będzie się ciebie więcej czepiał, obiecuję. - powiedział Ron siadając obok Hermiony - Mam nadzieję, że zrozumiał to co mu przekazałam.. a jak nie.. to sobie go z Harrym wypożyczymy.
Hermiona pokiwała głową sama nie do końca wiedząc dlaczego to robi, a Ron zamiast dać jej spokój zaczął męczyć ją innymi pytaniami, które dziwnym trafem cały czas sprowadzały się do obozu. Właśnie po raz czterdziesty tego dnia pytał jej czy wszystko w porządku kiedy do przedziału wpadli Fred z Georgem tańcząc, wygłupiając się i śpiewając najbardziej żałosną piosenkę pod słońcem - bo taką, którą sami chwilę temu wymyślili.
- Hej ho, hej ho.. koniec roku już i co? Zatańczmy więc, zatańczmy hej i zaśpiewajmy wszyscy raaaaazem! Hej ho, hej ho koniec roku już i co....
Choć nikomu z tego przedziału nie podobała się ta piosenka nikt nie śmiał im tego powiedzieć. Każdy liczył na to, że po kilku minutach się wypalą i przestaną śpiewać. Jednak oni śpiewali ją już do samego końca. Aż do Londynu.

Pociąg zwolnił, następnie powoli zaczął hamować, a później całkowicie się zatrzymał. Dojechali. Uczniowie zaczęli wysypywać się na peron, witać swoje rodziny, żegnać przyjaciół i życzyć im udanych wakacji. Wszędzie panował niesamowity tłok, otaczały ich głośne krzyki młodszych roczników i ciężko było się ze sobą komunikować. Ginny właśnie witała się z rodzicami i uśmiechnięta od ucha do ucha uchwyciła spojrzenie Blaise'a, który stał kilka metrów dalej. Popatrzyła na niego z uśmiechem i pomachała mu wesoło na co ten puścił jej oko i również uśmiechając się do siebie poszedł w swoim kierunku. Dziewczyna stała chwile nieruchomo patrząc na jego oddalające się plecy, aż chłopak wciąż idąc okręcił się wokół własnej osi i jeszcze raz z uśmiechem na nią popatrzył. Ginny zachichotała cicho.
- Głupek. - powiedziała bezgłośnie, pokręciła głową i wróciła do rozmowy z rodzicami.

Peron numer 9 i 3/4 w końcu całkowicie opustoszał, pociąg odjechał, a uczniowie wraz z rodzicami rozjechali się do swoich domów.
- Dasz sobie radę? - zapytał Harry kiedy razem z Hermioną pożegnali się z Ronem i przeszli przez barierkę oddzielającą perony.
Gryffonka pokiwała potakująco głową po czym przytulili się na pożegnanie i kiedy już mieli się rozejść Harry złapał ją za ramiona i spojrzał jej w oczy z troską.
- Na pewno? - zapytał cicho.
- Tak. - skłamała wymuszając uśmiech - Trzymaj się Harry.
- Do zobaczenia Hermiono. - uśmiechnął się i odszedł zostawiając ją samą, a ona podniosła z ziemi swoją torbę i ze łzami w oczach ruszyła przed siebie.

One Republic - Good Life (instrumental)

Kiedy wszystko się kończy zawsze zadajemy sobie tysiące pytań, rozmyślamy i zastanawiamy się czy to co zrobiliśmy było dobre czy złe. Szukamy sensu. Nie zawsze jednak jesteśmy w stanie udzielić sobie jasnych odpowiedzi. Czy integracja w Hogwarcie była dobrym pomysłem i czy przebiegła po myśli dyrektora? To pozostawiam Waszej ocenie. Na pewno rzec można, że bohaterowie wiele się nauczyli. Przeszli prawdziwą szkołę przetrwania, która mimo tego iż niekoniecznie była przez nich planowana udzieliła im pewną bardzo ważną lekcję, którą zapewne każdy z nich zapamięta na całe swoje życie. Nauczyli się, że są w życiu takie sytuacje, w których trzeba umieć ze sobą współpracować. I jeśli chce się wygrać nie ważne czy druga osoba jest dobra czy zła, czy jest naszym najbliższym przyjacielem czy największym wrogiem. Trzeba dać jej szansę bo to my kreujemy rzeczywistość. I jeśli chcemy żeby nasze życie było dobre i takie jak sobie wymarzyliśmy musimy do tego dążyć i nie załamywać się kiedy czasem się potkniemy. Kiedy wszystko zaczyna tracić sens należy pamiętać, że sens jest w tym co sami widzimy. Należy zadać sobie pytanie czym to wszystko jest, a wkrótce dostanie się odpowiedź. To my jesteśmy oczami tego wszechświata. Nie wolno o tym zapominać. Ten rok nie dla wszystkich był udany, a dla niektórych niestety nie skończy się równie szybko jak się zaczął. Są tacy, którzy muszą przejść jeszcze długą drogę, aby zamknąć za sobą ten rozdział życia. Ale kto wie, może zanim go zakończą jeszcze coś do niego dopiszą? Żeby poznać wszystkie odpowiedzi potrzebny jest jeden bardzo ważny czynnik. Czas. Jak pisałam w czterdziestym pierwszym rozdziale ciężko znaleźć początek historii, a jeszcze trudniej stwierdzić kiedy historie się kończą. Na chwilę obecną mogę jednak powiedzieć, że ta właśnie dobiegła końca.

Przynajmniej na jakiś czas.

When you're happy like a fool

Let it take you over

When everything is out

You gotta take it in.

Koniec części pierwszej