56. Domek nad jeziorem

Hej Kochani! Zanim opublikuję nowy rozdział chciałabym tu coś napisać. Po pierwsze: bardzo wszystkich przepraszam za miesiąc zwłoki. Rozdział miał być przed moim wyjazdem, ale niestety nie udało mi się go napisać za co bardzo, bardzo, bardzo przepraszam. Wiem jak to jest długo na coś czekać bo sama czytam opowiadania i wczoraj po 9 tyg pewna dziewczyna opublikowała swój rozdział. Szczerze mi przykro, że tak się stało i cieszę się, że cały czas czekaliście i komentowaliście. Właśnie przeczytałam wszystkie zaległe komentarze. Powiem Wam, że zazwyczaj ignoruję anonimowe, obraźliwe komentarze itd. (nie mylcie tego z krytyką bo lubię i cenię jak ktoś mówi co mu się nie podoba) ale przed chwilą przeczytałam jeden, który mnie bardzo zabolał...
"No i jakoś nie ma tego zapowiedzianego rozdziału...
Z cały szacunkiem, ale jeśli coś TY SAMA ZAPOWIADASZ, to TEGO się TRZYMAJ.
W tej chwili pokazałaś tylko, że jesteś nieobowiązkowa, a czytelnicy i ich nie ma dla Ciebie znaczenia.
Z cały szacunkiem, bo samo opowiadanie jest spoko, gorzej z Twoją postawą.
Nie wiem, jak odbudujesz teraz swoją opinię wśród czytelników, a także zaufanie i, jeśli można tak rzec, szacunek"

Dobrze wiecie, że zawsze dodawałam rozdziały wtedy kiedy zapowiadałam. Pisałam o tym w informacji po prawej stronie i przykro mi czytać coś takiego skoro raz podwinęła mi się noga. Czytelnicy mają dla mnie znaczenie bo dla nich jest ten blog i bez nich bym go nie prowadziła. Przepraszam za to, że ktoś poczuł się tak jak wyżej napisał i przepraszam za moją postawę. Jest mi po prostu przykro bo nie dałam rady nic wcześniej napisać bo też mam swoje życie. Szkoda, że przez to ktoś uważa, że straciłam wasze zaufanie i szacunek. 

To tyle odnośnie mojej nieobecności. Mam nadzieję, że korzystacie z wakacji i dobrze się bawicie :) Życzę miłego czytania i proszę o nie obrażanie mnie w komentarzach. Nawet jeśli komuś coś nie pasuje to można napisać to w miły sposób, prawda? Nawet jeśli komentujesz jako anonim to co Ci szkodzi być po prostu miłym? Przemyślcie to drogie anonimy (nikt zalogowany mnie nigdy nie obraził - o dziwo).

Środa, godzina 6:44, a ja w końcu skończyłam :) Miłego czytania, mam nadzieję, że się spodoba ;*
- - - - - - - - - -

- To są żarty. Naprawdę, nie mam do was siły. - powiedziała ich nowa nauczycielka Eliksirów, kiedy na kolejnej lekcji znów nikt nic nie umiał. Wzięła głęboki oddech. - Dobrze, w takim razie wróćmy do tego co mieliście powtórzyć. Wywar żywej śmierci? - zapytała patrząc po nich, a jej wzrok zatrzymał się na gadającej Amandzie - Widzę, że ty masz dużo do powiedzenia. Słuchamy.
Amanda w przeciwieństwie do innych pytanych uczniów nie oblała się różowym rumieńcem. Wręcz przeciwnie, była na tyle bezczelna i pewna siebie, że zaśmiała się sztucznie, a kiedy wstawała na jej twarzy pojawił się kpiący uśmiech.
- Oczywiście.. pani profesor. - powiedziała patrząc jej prosto w oczy - To eliksir.. który ee.. powoduje stan podobny do śmierci. Po zażyciu.
- Mów dalej. - skinęła głową nauczycielka - Może jakieś przykłady?
- Niestety ja nie mam doświadczenia w takich rzeczach... - powiedziała - Wiem tyle, że mugole nazywają go chloroformem... No.. ale jeśli chce pani jakieś przykłady proszę zapytać Hermionę Granger. Ona najlepiej wie jak ten wywar działa. Można się nawet obudzić w trumnie... Prawda? - dodała odwracając się i patrząc na Hermionę, której twarz była biała jak kartka papieru.
Po usłyszeniu tych słów zrobiło się bardzo cicho. Wszyscy, którzy nie mieli pojęcia o tym co spotkało Hermionę patrzyli to na nią, to na Amandę chcąc usłyszeć ciąg dalszy, natomiast Harry, Ron, Ray, Draco i nawet Blaise zamarli nie wierząc w to co właśnie do nich dotarło. Grobową ciszę przerwał dźwięk odsuwanego krzesła i chwilę później Gryffonka wybiegła za drzwi. Profesorka podniosła wysoko brew po czym zaczęła kontynuować zajęcia.
- Blaise? - zapytał cicho Ray patrząc na siedzącego pomiędzy nim, a Draco chłopaka.
- Wymsknęło mi się.. przez przypadek noo.. - wytłumaczył się patrząc po nich - Przepraszam?

Gryffonka oddychała szybko idąc pustym korytarzem. Tylko nie to, tylko nie to - powtarzała sobie w myślach. A więc teraz już wszyscy wiedzą. Wszyscy wiedzą i nigdy nie dadzą jej o tym zapomnieć. Jak ma sobie dać z tym wszystkim radę? Jak ma zacząć żyć na nowo, gdy z każdej strony ciągle coś ją przytłacza? Ile jeszcze musi znieść?
Nie wiedząc co ma ze sobą zrobić po prostu szybkim krokiem szła przed siebie i sama nie wiedząc kiedyś jej krok przerodził się w bieg. Nie chciała się zatrzymać, ale poczuła, że czyjaś ręka łapie ją za ramię. Odwróciła się zdenerwowana gotowa by odepchnąć napastnika, gdy zdała sobie sprawę, że tą osobą jest Draco. Zatrzymała się na chwilę oszołomiona parą niebieskich tęczówek.
- To nic takiego, słyszysz? - powiedział patrząc jej prosto w oczy - To, że wiedzą niczego nie zmienia.
Jego głos podziałał na nią wyjątkowo uspokajająco. Wzięła głęboki oddech i kiwnęła głową.
- Chcesz wyjść na świeże powietrze? - zapytał, a ona po raz kolejny pokiwała głową.
Nie zastanawiała się dlaczego to robi. Nie myślała o tym, że to Ślizgon, zły i chamski Draco Malfoy. To wszystko już dawno mieli za sobą. I mimo tego, że ich relacja nie była teraz normalna, a każde z nich czuło się trochę zagubione nie wiedząc co się dzieje to oboje czuli coś co ich do siebie przyciągało. I oboje wiedzieli, że ich pocałunek w Australii zmienił tak naprawdę bardzo wiele. Był jak obietnica, po nim wszystko miało być inaczej, lepiej.
- Boję się. - powiedziała, gdy znaleźli się w domku na łódki, do którego niegdyś często chodzili. Słowa same wypłynęły z jej ust i nawet się nad nimi nie zastanawiała.
- Wiem o tym. - westchnął blondyn przenosząc swoje spojrzenie z tafli jeziora na orzechowe oczy dziewczyny - Ale wiem, że jeśli będziesz chciała to sobie z tym wszystkim poradzisz.
- Jak? - jęknęła cicho - Jak mam to zrobić kiedy... - wzięła głęboki oddech - kiedy każdego dnia to wszystko wraca?
Draco nie odpowiedział. Siedzieli w ciszy patrząc na swoje odbicia w wodzie.
- Odblokuj się. - usłyszała nagle i znowu otoczyła ich cisza przerywana wesołym pogwizdywaniem ptaków.
Każde z nich myślało o czymś innym, a jednocześnie myśli obojga sprowadzały się do jednego. To była dziwna sytuacja. Siedzieli tam razem, jakby nigdy nie byli wrogami i po prostu rozmawiali. Ale było w tym coś innego. Coś niecodziennego. Mimo ciszy żadne z nich nie czuło tego niezręcznego dyskomfortu. Nie czuli tego, że robią coś złego, a wręcz przeciwnie.
Czuli, się dobrze, a to że tam siedzieli było... właściwe.
- Było strasznie... - powiedziała cicho Hermiona patrząc na ręce splecione na kolanach. Draco spojrzał na nią. Jej twarz była nienaturalnie blada, a oczy zrobiły się puste i smutne - Jakbym to nie ja brała w tym udział... a tylko... a tylko patrzyła z góry...
- Czasami, kiedy nie można fizycznie uciec z sytuacji zagrożenia lub strachu umysł odcina się emocjonalnie. - mruknął Draco, który dobrze wiedział co ma na myśli. On sam nie raz tak się czuł. - W ten sposób się broni. - dodał.
Chciał żeby na niego spojrzała by móc posłać jej uspokajające spojrzenie, ale ona wciąż się nie ruszała.
- Słyszałam jak mnie szukacie... - zaczęła drżącym głosem, a blondyn postanowił już jej nie przerywać - Obudziłam się w jakiejś piwnicy, a potem... p-potem wrzucił mnie do bagażnika i gdzieś wywiózł...

Hermionę ogarnęła przerażająca ciemność. Zaczęła się kręcić na wszystkie strony czując, że ogarnia ją coraz większa panika. Niczego tak bardzo się nie bała jak ciemności i ciasnych pomieszczeń. Za wszelką cenę starała się nie myśleć o dniu, w którym zgubiła się w lochach, jednak jej myśli cały czas krążyły wokół tego. Samochód ruszył, a ona coraz bardziej zaczęła panikować. Czuła, że zaraz się udusi. Nie myśl o lochach, nie myśl o lochach, powtarzała sobie w myślach i nagle kompletnie jej odbiło. Histeryzowała na całego, wiła się i przekręcała na boki. Podkurczyła ręce i z trudem odkleiła plaster ze swoich ust czując, że sznur, którym związano jej ręce przecina jej skórę. Zaczęła oddychać bardzo szybko i mimo tego, że wiedziała, że musi się jakoś uspokoić nie była w stanie tego powstrzymać. Po kilkunastu minutach powietrze zrobiło się nieświeże, a Gryffonka powtarzała sobie, że na pewno nie zabraknie jej tlenu. Przecież to bagażnik. Tylko bagażnik, powietrze jakimś cudem dostaje się do środka. To było naprawdę okropne, a najgorszy ze wszystkiego był strach. Nie wiedziała jak długo tam siedzi, przez chwilę całkowicie straciła kontrolę, a w pewnym momencie nawet przytomność. Kiedy się ocknęła natychmiast ponownie wpadła w panikę, zaczęła płakać i wykręcać sobie ręce byleby tylko uwolnić się z tego przeklętego sznura.

Draco przełknął ślinę, gdy dokładnie opisała to co czuła, gdy George wrzucił ją do bagażnika. Wiedział, że boi się ciemności i ciasnych pomieszczeń, ale nie zdawał sobie sprawy, że to, aż tak bardzo ją przerażało. Sam nie miał chyba żadnej fobii więc ciężko było mu sobie to wyobrazić. Poczuł dziwne dreszcze przebiegające po jego plecach. To co musiała czuć, kiedy zatrzasnął ją w trumnie i zakopał?

Hermiona cichym i drżącym głosem opowiadała mu o tym jak ocknęła się w stodole i próbując się wydostać z trumny wypadło na nią ciało jakiegoś mężczyzny, a chwilę później George ją w niej zatrzasnął.

- ...n-nie wiem co się wtedy ze mną działo. Mam... mam dziurę w pamięci... Chyba całkowicie wtedy oszalałam. Musiałam stracić przytomność. - dodała szeptem - Ocknęłam się czując, że gdzieś mnie ciągnie... i dopiero wtedy... - głos jej się załamał, a po gładkiej twarzy zaczęły spływać łzy - Wtedy zdałam sobie sprawę z tego co się stanie...

Draco wciąż milczał chociaż serce podskoczyło mu do gardła. W tej chwili żałował, że nie wypatroszył Georga i nie zakopał go w tej samej trumnie. Powinien zginąć za to co zrobił.

- Co się dzieje? - usłyszał po chwili ciche pytanie zadane drżącym i przerażonym głosem - C-co chcesz zrobić? - dodała płacząc.
Nie odpowiedział. Ciągnął trumnę przez błoto w stronę rowu, który wykopał. Hermiona słyszała grzmoty burzy i dźwięk kropel deszczu uderzających o drewnianą pokrywę. Bała się. Nie, była całkowicie przerażona. Jak jeszcze nigdy w życiu. Nie mogła myśleć, nie mogła oddychać. Serce waliło jej jak szalone, a ona sama nie widziała kompletnie niczego. O ile wcześniej kiedy ją zamknął była przestraszona to teraz bała się sto razy bardziej. Sama świadomość, że znajduje się w trumnie, w której chwilę wcześniej był trup, a ona sama lada moment zostanie zakopana sprawiła, że całe jej ciało dygotało jak szalone.

- ...wtedy... w-wtedy wróciły do mnie wszystkie najgorsze wspomnienia. - wychrypiała przez łzy - P-prosiłam go... błagałam... n-nie wiem d-dlaczego on to z-zrobił... Przecież... przecież ja... ja... - urwała potrzebując chwilę na wzięcie kilku oddechów - ...ja mu nic nie zrobiłam. J-ja go nawet nie znam...

- Proszę - powiedziała bardzo cicho. Chciała dodać coś jeszcze, powtórzyć to głośniej ale nie mogła. Nie umiała. Nagle ogarnęła ją cisza, a trumna została położona na ziemię. Przez chwilę zupełnie nic się nie działo. Gdzie on jest? Co on robi? Te myśli nie pozwalały Hermionie się uspokoić. W końcu ponownie usłyszała szarpnięcie i poczuła uderzenie trumny o podłoże. Co się stało? Zadała sobie pytanie w myślach, gdy usłyszała uderzenie czegoś twardego o pokrywę. Potem jeszcze raz i ponownie. Całkowicie straciła zdolność do wszystkiego. Panika jaka ją ogarnęła była tak wielka, że zupełnie nie wiedziała co się z nią dzieje. Nie wiedziała co robi, gdzie jest ani kim jest.

Draco przesunął swoją rękę dotykając jej zimnych, lekko drżących palców w pocieszającym geście. Słuchał jak mówiła, że nie wie potem co się działo, że brakowało jej oddechu, że zaczęła mieć halucynacje, że wydawało jej się, że ktoś do niej mówi... to wszystko uderzało go z podwójną siłą. Nie wyobrażał sobie tego, że zwykły mugol będzie w stanie skrzywdzić kogoś tak bardzo. On sam po zaklęciu Cruciatus'a nie czuł tego, co ona przeżyła w tej trumnie. Wypuścił cicho powietrze przypominając sobie jak wyglądała, gdy udało im się ją wyjąć. Zakrwawiona twarz, połamane paznokcie... Wzdrygnął się w duchu.

- ...n-nie wiem jak mam teraz funkcjonować. Ja nie umiem... T-to mnie przerasta, boję się zasnąć bo wciąż mam przed oczami... Ja nie wiem jak... ja nie... ja... - urwała nie mogąc powstrzymać łez.

Płakała, ale to było to. Udało jej się, powiedziała to wszystko co powinna powiedzieć już dawno temu i Draco wiedział, że to początek. Teraz mogło być już tylko lepiej.

Chwycił mocniej jej dłoń i czekał, aż to przez nią przejdzie. I już po kilkunastu minutach Gryffonka przestała płakać, jej oddech się wyrównał i udało jej się uspokoić. Poczuła lekkość jakiej nie czuła od bardzo długiego czasu. Odetchnęła spuszczając lekko głowę i spoglądając na ich ręce. 

Nie wiedziała co to znaczy, ale była mu za to wdzięczna.

* * *

- Gdzie się wybierasz? - usłyszała Ginny cichy szept nad swoim uchem.

- Mam zajęcia. Dwie godziny transmutacji. - jęknęła rzucając mu krótkie spojrzenie i dochodząc do wniosku, że wygląda bardziej niż perfekcyjnie.

- Nie lubię transmutacji. - mruknął przeciągle uśmiechając się na bok.

- Ja też nie. - odpowiedziała smutno - Ale co zrobić... - dodała wzdychając i po chwili uchwyciła jego znaczące spojrzenie - O nie. Nie! Blaise... Nie! - zaśmiała się z łatwością odczytując jego myśli.

Chłopak uśmiechnął się szerzej by po chwili wypchnąć dolną wargę do przodu i spojrzeć na nią błagalnym spojrzeniem.

- Proszę?

- Blaise McGonagall mnie zabije jeśli... Cholera dobra! Chrzanić to. - powiedziała.

Iggy Pop - Louie Louie

- Moja dziewczynka. - zaśmiał się, a na jego twarzy pojawił się uśmiech pełen satysfakcji - Zrobimy coś głupiegoooo? - dodał błagalnie.

Ginny odpowiedziała mu przewracając oczami, a kilkanaście minut później śmiali się i całowali w pustej klasie ich nowej nauczycielki Eliksirów.

Tak. Całowali się. A to chyba coś znaczyło, prawda? 

- Będzie zachwycona jak to zobaczy. - wymruczał Blaise pomiędzy gorącymi pocałunkami.

- Nie wątpię. - zachichotała Ginny rzucając krótkie spojrzenie na salę.

Powylewali na ściany, książki, biurko i wszystko inne zawartość wszystkich kociołków i fiolek jakie znaleźli w klasie. Jaki był efekt chyba każdy może sobie wyobrazić. Jeden wielki bałagan. Wszystko było zniszczone i porozbijane.

- Chyba... chyba ktoś idzie. - zaśmiała się Ginny siedząc na biurku i obejmując nogami chłopaka, który teraz przygryzał jej dolną wargę.

- Mhmmm... uciekamy? - zapytał nie przerywając tego co robił.

- Jeszcze chwilaaa... - szepnęła Ruda co wywołało na jego twarzy lekki uśmiech.

Chwilę później chwytając go za rękaw pobiegli w stronę drzwi przewracając przy tym kilka krzeseł. Ledwo się oddalili, a usłyszeli głośny krzyk, który niewątpliwie należał do nowej nauczycielki. Zatrzymali się dopiero po dobrych dziesięciu minutach wpadając w grupkę trzecio-czwartoklasistów.

- Z drogi łamagi. - śmiał się chłopak odpychając ich na boki.

- Kutas i ruda dziwka. - usłyszeli nagle za sobą i zanim Ginny zdążyła zareagować Blaise już trzymał tamtego przy ścianie. Był wściekły.

- Powtórz to. - powiedział, a oczy pociemniały mu ze złości.

- Przecież słyszałeś. - odwarknął młody choć w jego oczach dało się dostrzec strach. Starał się zachować twarz przed kumplami, ale już wiedział, że zadarł z niewłaściwą osobą.

Starszy chłopak zaśmiał się sztucznie i sekundę później ciągnął go do najbliższej toalety by włożyć mu głowę w muszlę klozetową.

- Naciśnij spłuczkę kochanie. - mruknął do lekko zdezorientowanej Ginny. Młodszy chłopak zapłakał próbując się wyrywać i błagając by tego nie robili.

- Blaise...

- No dalej. Zrób to. - powiedział poważnie odwracając się i patrząc na nią.

Ginny wzięła głęboki oddech po czym podeszła i... po prostu to zrobiła. Blaise uśmiechnął się zadowolony, a po chwili puścił chłopaka, przyciągnął jej twarz i delikatnie pocałował. Ruda uśmiechnęła się blado i rzucając ostatnie spojrzenie na kaszlącego chłopaka wyszli.

* * *

Wszedł do pokoju wspólnego Ślizgonów gdzie szybko odnalazł wzrokiem Ray'a. Prychnął widząc go leżącego na zielonej kanapie i czytającego jakąś książę. Podszedł do niego bez słowa i opadł na kanapę po drugiej stronie stołu. Szatyn podniósł wzrok znad książki i zaśmiał się z niedowierzaniem.

- Tak? - zapytał zaczepnym tonem czarnoskóry.

- Jesteś taki głupi Blaise... - pokiwał głową zamykając książkę - Byłeś z siostrą Weasley'a, prawda? - zapytał prześwietlając go wzrokiem.

- Tak tato. I świetnie się bawiliśmy. Ale nie bój się, zabezpieczyłem się. Nie musisz robić mi wykładów na temat...

- Oh zamknij się. - warknął - To tak na poważnie? - zapytał podnosząc brwi, a brunet roześmiał się by po chwili wzruszyć ramionami.

- Może. - odparł krótko.

- Jak ty to sobie wyobrażasz? Wiesz, że Weasley cię zabije gołymi rękami jeśli się dowie, że ją dotknąłeś?

- Weasley może mi naskoczyć. Mam w dupie tego imbecyla. Poza tym... żartowałem. Jeszcze jej nie dotknąłem. Jeszcze. - zachichotał.

- Zignoruję to ostatnie. - przewrócił oczami - Jeśli chcesz być z nią na poważnie to będziesz musiał się z nim jakoś dogadać. Nie sądzisz?

- Nie wydaje mi się. - uśmiechnął się szeroko - Ginny zrobi wszystko co jej powiem. Owinąłem ją sobie wokół palca i jest caaała moja. Jeśli będzie trzeba powie swojemu braciszkowi żeby poszedł się jebać.

- Oh... - mruknął cicho Ray, a drwiący uśmiech pojawił się na jego twarzy. Otworzył książkę i wrócił do lektury nie zwracając uwagi na komentarze przyjaciela.

* * *

Jason Reeves - Save my heart

I want what I can't have

I want to make you mine

I don't care what it takes

I'm fearless with my heart

I'll take it any place

I don't care if it breaks

I want to tell you things

I'd never tell myself

These secrets are like kill

Call me crazy, maybe I'm insanely

I'd never mind but it will never phase me

If I have to, I'm not afraid to

Save my heart for you

I'm a rebel even if it's trouble

I will pull you out from all the rubble

If I have to, I'm not afraid to

Save my heart for you

Gryffonka wracała do pokoju wspólnego z delikatnym uśmiechem na twarzy. Wygadanie się dużo jej pomogło i czuła się lepiej, ale to nie był powód dla, którego jej kąciki ust unosiły się do góry. Zmrużyła oczy po raz kolejny powtarzając to co się przed chwilą stało, na co jej policzki zarumieniły się lekko.

- ...nie powinnaś mi za to dziękować tylko sobie. - mruknął Draco. Wciąż siedzieli na ziemi w domku na łódki przy jeziorze - W końcu zrobiłaś krok do przodu, a to oznacza, że będziesz mogła zrobić kolejny. - delikatny uśmiech rozświetlił jego twarz, a niebieskie oczy wydały się być jeszcze bardziej niebieskie niż zwykle.

Hermiona nie odpowiedziała. Po prostu na niego patrzyła, a do głowy zaczęły napływać jej różnego rodzaju myśli. Znów zaczął odzywać się rozsądny głosik w jej głowie mówiący żeby zapanowała nad swoimi emocjami. Tylko, że ona nie chciała tego robić.

- O czym myślisz? - zapytał cicho, ale nawet nie czekał na odpowiedź. W końcu myśleli o tym samym.

Draco powoli zaczął się do niej zbliżać. Czuł jak jej oddech staje się nierówny, jak ciało delikatnie się napina, a w oczach pojawia się jednocześnie pewność i niepewność. Czekał chwilę i gdy Gryffonka odpowiedziała mu tym samym i przysunęła do niego swoją twarz o kilka centymetrów, blondyn złączył ich wargi w najdelikatniejszym pocałunku na świecie.

Nie trwało to długo, a gdy się odsunęli znów siedzieli w ciszy patrząc na zachodzące słońce, które odbijało się od tafli jeziora.

- Draco? - zapytała nagle wciąż patrząc przed siebie.

- Tak?

- Czy to... czy to coś znaczyło?

- Jeśli tylko chcemy... to tak. - odpowiedział odwracając głowę i przyglądając jej się.

Przez dłuższą chwilę nikt nic nie mówił więc blondyn z powrotem przeniósł wzrok na jezioro. Nie wiedział o czym myśli Hermiona, ale wiedział dokładnie jaka jest jego odpowiedź. Wiedział to od dawna. Od dnia, w którym pocałował ją w Australii.

- Chcę żeby to coś znaczyło. - jej cichy głos wyrwał go z zamyśleń.

Po raz kolejny na nią spojrzał. Tym razem czuł, że tonie w jej czekoladowym spojrzeniu. Było takie ciepłe, niewinne i delikatne, że nie był w stanie się od tego uwolnić.

- Ja też. - odpowiedział cicho.

I want what I can have

I want to make you mine

Don't matter what it takes