57. Amanda

Moi drodzy czytelnicy: jesteście KOCHANI, najukochańszy na świecie i jest mi tak cholernie miło przez to wszystko co przeczytałam pod ostatnim rozdziałem... naprawdę. Chwilami miałam łzy w oczach i może miałam wyjątkowo wrażliwy dzień, ale wzruszyliście mnie, nie powiem :) Przepraszam, że nie odpowiadam na każdy komentarz (po opublikowaniu tej notki na kilka jeszcze odpowiem), ale przysięgam Wam, że czytam wszystkie :) I wiecie co? Udowodniliście mi, że nawet Anonimowi komentujący mogą być mili i za to Wam dziękuję. x
ps: dzisiaj trochę krótko, ale jest w tym rozdziale wszystko co chciałam napisać, więc to chyba dobrze...
- - - - - - - - - -
Pierwsza sobota września okazała się być wyjątkowo pochmurnym i deszczowym dniem. Niezadowoleni uczniowie pochowali się w pokojach wspólnych, gdzie wylegiwali się na kanapach lub odrabiali zadania domowe, których z dnia na dzień było coraz więcej. Ostatnie klasy miały najgorzej. Im nikt nie odpuszczał i pracy mieli bardzo dużo, a zwłaszcza od nowej nauczycielki Eliksirów, która najprawdopodobniej nienawidziła całego świata. Jedynie profesor David Ryles - nowy nauczyciel OPCM nie zadawał im kompletnie niczego, za co byli mu dozgonnie wdzięczni.
Nie wszyscy jednak mieli tak dobrze.
Jasmin siedziała w pustej bibliotece próbując zrobić zadanie z Zielarstwa. Wszędzie otaczały ją książki, a ona - mimo, że była dopiero dziewiąta rano - nie miała już siły. Od dobrej godziny kartkowała kartki i wciąż nie mogła znaleźć to czego szukała. W końcu uznała, że to wszystko nie ma sensu, odsunęła do tyłu krzesło z zamiarem wyjścia i zobaczyła Ray'a wchodzącego do biblioteki. Chłopak również od razu ją zauważył bo na jego twarzy pojawił się wesoły uśmiech. Patrzył chwilę na nią, aż zostawił jakąś książkę na biurku pani Pince i ruszył w stronę blondynki.
- Budujesz fort? - zaśmiał się siadając na krześle obok i obiegając wzrokiem wszystkie książki.
- Bardzo śmieszne. - odpowiedziała odgarniając na bok długie włosy i uśmiechając się do niego - Próbowałam zrobić zadanie, ale właśnie się poddałam. - dodała rumieniąc się lekko, gdy chłopak nie spuszczał z niej wzroku.
- Dlaczego? - zapytał.
- Ponieważ nie znalazłam tego czego szukałam. - mruknęła z rezygnacją, odsuwając od siebie dużą encyklopedię.
- Może źle szukałaś? - mruknął zaglądając jej przez ramię do notatek.
Jasmin patrzyła jak chłopak z lekko przechyloną na bok głową czyta coś w jej notatkach, a potem jego twarz rozświetla mały uśmiech, który przeradza się w śmiech. Ignorując jej pytania o co chodzi wziął pióro i poprawił dwie literówki w nazwie rośliny, której szukała.
- Oh... Dzięki. - powiedziała z westchnięciem i przewróciła oczami - Mógłbyś chociaż udawać poważnego. Każdemu się zdarza popełnić mały błąd...
- Albo dwa... - wtrącił, a ona popchnęła go lekko w ramię.
- Jesteś okropny panie Perfekcyjny. - rzuciła łapiąc książkę i jeszcze raz zaglądając do spisu treści.
Rozmawiali cicho, Ray poczekał, aż blondynka skończy zadanie i potem wspólnie wzięli książki by odłożyć je na półki. Na pierwszy rzut oka było widać, że czują się świetnie w swoim towarzystwie. Wygłupiali się, chichotali i obrażali w żartach, co dla osoby przyglądającej się z boku pewnie wydałoby się wyjątkowo słodkie i urocze.
No... może nie dla każdej osoby.
Jak zwykle Amanda - która prawdopodobnie śledziła Ray'a - widziała wszystko zza regałów. Tym razem nie przeszkadzała, nie odzywała się. Po prostu patrzyła. I na początku była wściekła, zazdrosna i gotowa rozszarpać Jasmin gołymi rękami, ale potem, gdy zobaczyła jak chłopak nachyla się łapiąc dziewczynę za policzki i delikatnie całuje, poczuła coś dziwnego. I dobrze wiedziała co to jest.
Smutek.
Zrobiła krok do tyłu, a potem jeszcze jeden by chwilę później wycofać się z zasięgu ich wzroku. Wyszła z biblioteki, z głową pełną myśli i weszła do pierwszej lepszej łazienki. Usiadła na kafelkowej umywalce po turecku i oparła się plecami o lustro.

Angus and Julia Stone - I'm not yours*

Wyjęła z kieszeni papierosa i zapaliła go zaciągając się mocno. Zacisnęła mocno oczy, ale nie mogła tego powstrzymać.
- Kurwa - powiedziała, zła na siebie, że z jej oczu płyną łzy.
Teraz, sama ze sobą, w końcu mogła być w stu procentach sobą, ale mimo wszystko nie chciała tego. Nie mogła pozwolić sobie na łzy i inne uczucia. To wszystko tylko niszczy człowieka, a najlepiej jest to w sobie wyłączyć. Tak jak ona to zawsze robiła. Bycie wredną suką jest po prostu łatwiejsze.

I'm not yours anymore

I'm not yours anymore

No, I'm not yours anymore

I'm not yours anymore

Jump into your white mobile and run away

You're always leaving me behind

And I can think of a thousand reasons why

I don't believe in you, I don't believe in you and I

- Wszystko okej? - usłyszała nagle i otworzyła szeroko oczy. Przed nią stała jakaś dziwnie ubrana dziewczyna i wyglądała jakby była psychicznie chora. W ręce trzymała jakąś gazetę.
- Kim ty kurwa jesteś? - zapytała patrząc na nią od góry do dołu.
- Luna.
- Uczysz się tutaj?
- Hm... tak. Tak mi się wydaje. - odparła z lekkim uśmiechem - Nawet jestem w tym samym domu co ty.
- Skąd wiesz w jakim jestem domu? - zdziwiła się, zapominając o tym, że nie rozmawia z takimi dziwakami.
- Wszyscy wiedzą. Jesteś popularna. - wzruszyła ramionami - Dlaczego płaczesz?
- Nie płaczę i to nie twój zasrany interes. - zdenerwowała się.
Luna patrzyła na nią przez dłuższą chwilę, aż z powrotem ruszyła do wyjścia.
- Czasem lepiej się komuś wygadać. - rzuciła przez ramię.
- Jasne, a potem całej szkole o tym rozpowiesz.
- Nawet gdybym to zrobiła to nikt by mi nie uwierzył. Po drugie nie mam komu o tym powiedzieć bo nie mam tu znajomych. - uśmiechnęła się - Miłego dnia.
- Zaczekaj.
Amanda zeskoczyła z umywalki nie myśląc za wiele i podeszła do niej.
- Dlaczego nie masz przyjaciół? - zapytała.
- Popatrz na mnie. Jestem dziwadłem, a ludzie nie lubią niczego co odbiega od normy. - powiedziała wciąż się uśmiechając.
Amanda patrzyła na nią i nagle zrobiło jej się żal tej dziwnej Luny.
- Też nie mam przyjaciół. - odpowiedziała zrezygnowana.
- Nie bądź śmieszna. Wszyscy cię lubią i znają...
- Nienawidzą mnie. Potrafię tylko niszczyć ludzi.
- Mnie nie zniszczysz.
- Chyba bardziej się nie da. Wyglądasz okropnie. - odpowiedziała z rezygnacją - A to coś na twoich uszach... Ugh... Niech będzie. Dalej chcesz ze mną pogadać?
Luna odpowiedziała jej wesołym uśmiechem i krótkim kiwnięciem głowy. Usiadły na umywalce, po dwóch stronach i Amanda wzięła głęboki oddech i zaczęła mówić...
* * *
- Nie chcę się ukrywać Draco. - powiedziała Hermiona, gdy siedzieli w domku przy jeziorze i patrzyli na deszcz odbijający się od powierzchni wody - Nie chcę oszukiwać moich przyjaciół. - dodała przenosząc na niego swoje czekoladowe spojrzenie.
- Nie namawiam cię do tego. To twoja decyzja. - odparł szczerze - Ja też tego nie chcę, jestem zmęczony sekretami, konspiracjami i wszystkim innym... W tamtym roku było tego stanowczo za dużo.
- Naprawdę? - zapytała.
- Tak. - uśmiechnął się lekko - Ale wiesz... jeśli Weasley i jego obsesja na twoim punkcie będą chciały mnie zabić to nie zamierzam stać bezczynnie się temu przyglądać.
Hermiona uśmiechnęła się delikatnie i kiwnęła głową.
- Będziemy chodzić po szkole za ręce? - zapytał Draco przyciągając ją do siebie i nachylając się nad nią z głupim uśmiechem.
- Tak... i skradać sobie pocałunki w pustych klasach. - zaśmiała się, a on uśmiechnął się szerzej.
- To nie jest taki zły pomysł panno Granger. - odpowiedział całując ją delikatnie.
Kiedy się od siebie odsunęli zatopił się w jej brązowych tęczówkach i odgarnął palcem kosmyk włosów z jej twarzy. Nie mógł uwierzyć w to wszystko co się dzieje. Jeszcze żadna dziewczyna nie znaczyła dla niego tyle ile ta mała Gryfonka i to go trochę przerażało. Bał się przyznać przed sobą, że mu na niej zależy i że jest dla niego kimś więcej. Bał się tego, że są jak ogień i woda i że to może się źle skończyć, ale mimo wszystko czuł, że to jest to czego właśnie chciał. Cieszył się z tej chwili i już bardzo długo nie czuł się tak jak teraz. Nie był pewien czy w ogóle kiedykolwiek się tak czuł. Przypomniał sobie powrót do Londynu i jego "przygodę" z Amandą w toalecie w pociągu. Wzdrygnął się na samą myśl. Teraz czuł do siebie odrazę za to co zrobił.
- Powinniśmy stąd iść. - usłyszał jej cichy głos - Zaraz rozpada się jeszcze bardziej. - dodała, a on kiwnął głową i kilkanaście minut później byli już w Zamku.
* * *
- ...wiesz, to żaden wstyd, że jesteś z domu dziecka. To nie znaczy, że nikt cię nigdy nie kochał. - powiedziała pocieszająco Luna.
- Inaczej by mnie nie oddali. - rzuciła.
Luna spojrzała na nią i zamyśliła się. Rozmawiały już dobre dwie godziny i w końcu blondynka zrozumiała dlaczego Amanda jest Krukonką. Mimo tej swojej otoczki chamstwa i złośliwości była naprawdę inteligentną osobą. Wiedziała czego chce i nie bała się po to sięgać. Nie była zła, po prostu trochę zagubiona i samotna - dlatego ukrywała się pod niewidzialnym płaszczem.
- Nie wiem nawet kim byli moi rodzice, dlaczego mnie oddali, jak wyglądali. Nic. - kontynuowała - Kompletnie kurwa nic nie wiem. Ale wiesz co? Nienawidzę ich za to. Kurewsko ich nienawidzę i jeśli kiedykolwiek będę miała okazję ich spotkać, to im to powiem. Powiem ich jak bardzi ich nienawidzę. - wyrzuciła z siebie czując, że wraca normalna Amanda.
- Pomogę ci ich znaleźć. Wiem już o tobie trochę, więc to nie koniecznie musi być takie trudne...
Amanda prychnęła głośno kręcąc głową.
- Szukaj, a jak ich znajdziesz to powiedz im, że nienawidzę ich najbardziej na świecie i że życzę im śmierci. Dzięki za wysłuchanie mnie, ale myślę, że już sobie pójdę. Pójdę robić to w czym jestem najlepsza... czyli niszczyć innym życie.
- Co ci to da?
Dziewczyna zastanowiła się chwilę.
- Niebywałą satysfakcję, że nie tylko ja mam w życiu źle. - rzuciła i wyszła nie zaszczycając jej nawet spojrzeniem.
Rozmowa z tą dziwną dziewczyną w niczym jej nie pomogła, a wręcz przeciwnie. Poczuła się jeszcze gorzej. Była zła i musiała to w jakiś sposób wyładować.

Szła w stronę Wielkiej Sali, zastanawiając się komu może przysporzyć problemów, gdy odpowiedź sama nawinęła jej się pod nogi.
- Chyba kurwa żartujesz. - powiedziała do siebie widząc jak Draco i Hermiona śmieją się do siebie ocierając kropelki deszczu ze swoich twarzy.
Uśmiechnęła się szeroko i założyła ręce na piersi.
- Proszę, proszę... kto by się spodziewał. - zaczęła podchodząc do nich i uśmiechając się szeroko.
- Amanda. - powiedział Draco, a ton jego głosu brzmiał ostrzegawczo i złowrogo.
- Od kiedy król szkoły ugania się za szlamami? - zapytała podchodząc jeszcze bliżej - No... chyba, że to twoja kolejna zabaweczka.
- Nie radziłbym ci się więcej odzywać. - odparł biorąc Hermionę za rękę i ruszając przed siebie.
- Dlaczego ode mnie uciekasz? Czyżbyś bał się, że przez przypadek mogę powiedzieć przy twojej nowej dziewczynie, że ze sobą spaliśmy? - powiedziała, a chłopak zamknął na chwilę oczy - Ups. Wymsknęło mi się. - zaśmiała się głośno, po czym odwróciła się i odeszła.
Tak. Teraz czuła się o niebo lepiej i tego jej było trzeba. Na jej twarzy pojawił się wesoły uśmiech, gdy weszła do Wielkiej Sali i zobaczyła uczniów gromadzących się na obiad. Tyle ludzi, którym może jeszcze zniszczyć życie...
Jej wzrok przykuła Ginny siadająca przy stole Gryffonów i rzucająca ukradkowe spojrzenie w stronę pewnego Ślizgona. Uśmiechnęła się.
- Weasley... - zaczęła stając nad Ronem - Jak to jest kiedy najgorszy Ślizgon próbuje dobrać się do Gryfońskiego dziewictwa twojej jedynej siostry?
- Co...? - zaczął zdezorientowany.
- Oh, nie wiedziałeś? Przecież cała szkoła już wie, że spotykają się ukradkiem. To taka piękna para... Kto wie... może Blaise zechce ją więcej niż jeden raz. - dodała szeptem i odeszła do swojego stołu, gdzie zaraz otoczyły ją fałszywe koleżanki.
* * *
- To prawda? - zapytała cicho Hermiona patrząc w niebieskie tęczówki blondyna.
Chłopak patrzył na nią chwilę, aż w końcu pokiwał głową.
- Tak - powiedział, a jej oczy posmutniały momentalnie. Nie na taką odpowiedź liczyła - Proszę cię nie idź. Daj mi szansę, nie zniszczę tego.
- Czy to... - wzięła głęboki oddech - Czy to było przed czy po naszym pocałunku w Australii?
- Po. - odpowiedział, a w jej oczach pojawiły się łzy - Proszę, Hermiono...
Patrzyła na niego chwilę, aż pokiwała głową.
- Chcę... chcę zostać teraz sama. Porozmawiamy jutro, w porządku? - zapytała, a on przytaknął z cichym westchnięciem.
Patrzył jak odwraca się i idzie w swoją stronę. Przeklął się w duchu nie mogąc uwierzyć, że był taki głupi. Jedyna rzecz, która trochę go pocieszała to, że Hermiona była inna niż wszystkie dziewczyny w Hogwarcie i był niemal pewien, że to niczego między nimi nie zmieni.

Po obiedzie zaczekał na Amandę przed drzwiami do Wielkiej Sali i gdy tylko ją zobaczył chwycił mocno jej rękę i pociągnął ją za sobą do pustej klasy.
- Nie tak agresywnie Draco. - zaśmiała się, gdy popchnął ją na najbliższą ławkę.
- O co ci kurwa chodzi Amanda? - zapytał wściekły zbliżając się do niej na niebezpiecznie bliską odległość.
- Zerwała z tobą? - zaśmiała się - Pewnie bardzo ją to zraniło, prawda? Ostatnio dużo rzeczy ją rani... biedna szlama...
Draco nie wytrzymał i uderzył ją w twarz z otwartej dłoni. Przez chwilę wyglądała jakby naprawdę ją to ruszyło, ale po chwili na jej twarz wrócił chamski uśmiech.
- No proszę, tak traktujesz dziewczyny Draco? Kto by pomyślał, że podnosisz rękę na...
- Zamknij się! - warknął zły, a ona zaśmiała się głośno.
- Zależy ci na niej, może nawet ją kochasz... nie chcesz jej skrzywdzić... - powiedziała patrząc mu prosto w oczy - Szkoda, że jeszcze nie wiesz, że to ty zranisz ją najbardziej.
Odepchnęła się od ławki, odsunęła go ręką i ruszyła do drzwi.
- Mylisz się. - powiedział, a ona odwróciła się do niego.
- Znam się na ludziach Draco. - uśmiechnęła się podchodząc do niego - A na tobie szczególnie bo jesteś taki sam jak ja. Zapamiętaj to, jeszcze przyznasz mi rację. Najwięcej bólu zadasz jej ty sam.
- Jesteś taka...
- Jaka Draco? - zaśmiała się, ale on nie odpowiedział - Tylko ze mną by ci wyszło i dobrze o tym wiesz.
- Niedoczekanie. - prychnął - Daj mi w końcu święty spokój Amanda, albo potraktuję cię jakąś klątwą. Odpierdol się ode mnie, od Hermiony i od mojej siostry, której spierdoliłaś całe wakacje. Nie zawaham się ani chwili następnym razem by zrobić ci krzywdę, zapamiętaj to. To ja jestem Ślizgonem, nie ty. - powiedział i wyszedł trzaskając drzwiami.
- ...i właśnie dlatego mam rację. - uśmiechnęła się do siebie i wyszła.
- - - - - - - - - -
*polecam obejrzeć teledysk (łzy same cisną się do oczu)